جذاب، همه کاره و بسیار فرانسوی

در اوایل سال ۱۹۵۶ بود که پیر درِیفوس رئیس وقت کمپانی رنو این پروژه جدید را راه اندازی کرد؛ پروژه ای برای طراحی خودرویی که جایگزین رنو 4CV دیفرانسل عقب باشد و با برآوردن کردن نیاز اکثر مشتریان تبدیل به خودروی همه شود. این خودرو قرار بود خودرویی برای خانواده، زنان، مردان، کشاورزان و خودرویی شهری باشد.

زمانی که کمپانی رنو در سال ۱۹۶۱ رنو ۴ را به بازار معرفی کرد ایده هایی در ذهن خود داشت: ماشینی که می توانست خانواده را به تعطیلات ببرد، یک خودروی کار باشد و هزینه پایینی هم داشته باشد. تولید رنو ۴ تا سال ۱۹۹۲ ادامه داشته ولی هنوز می توان در برخی نواحی روستایی فرانسه آنها را مشاهده کرد. در واقع تعطیلات فرانسوی ها بدون دیدن یک رنو ۴ قدیمی کامل نخواهد بود.

رنو ۴ در پاسخ به سیتروئن 2CV ساخته شد و توانست با ارائه فضایی بیشتر و تجربه رانندگی بهتر بر رقیب فرانسوی خود چیره شود. این خودروی هاچبک دیفرانسل جلو دستاوردی بزرگی برای کارخانه سازنده خود یعنی رنو بود. رنو توانست با عرضه مدل ۴ خود به بازار در طول ۳۱ سال حضور این خودرو بیش از ۸ میلیون دستگاه از آن را به فروش برساند که موفقیت تجاری بزرگی برای این شرکت بود. رنو ۴ در بیش از ۲۸ کشور ساخته یا اسمبل شد و در حدود ۱۰۰ کشور جهان فروخته شد.

رنو ۴ در زمان تولید با شش مدل موتور عرضه شد که ۶۰۳ سی تا ۱۱۰۸ سی سی حجم داشتند با این حال توان خروجی همه آنها عددی بین ۲۳ تا ۳۴ اسب بخار بود. این خودرو ۳۶۶۳ میلیمتر طول و ۱۴۳۰ میلیمتر عرض دارد و در نهایت ارتفاع آن در حالت استاندارد برابر ۱۴۷۰ میلیمتر است.

رنو ۴ در چندین مدل از جمله مدل جی تی ال عرضه شد. رنو ۴ جی تی ال ( GTL ) به عنوان بخشی از میراث عظیم ماندگار رنو در سال ۱۹۸۰ ثبت شد و از آن زمان به بعد پیشروی زندگی آسان بوده است. این نسخه از رنو ۴ از همان موتوری ۱۱۰۸ سی سی بهره می گرفت که در رنو ۶ TL و ون استافته به کار رفته بود. سیستم خنک کنندگی این موتورها با آب بود. جلو پنجره، سپرها و زه های پلاستکی خاکستری رنگ روی درها نشانه های نسخه رنو ۴ جی تی ال بودند. مدل سال ۱۹۸۳ رنو ۴ جی تی ال به ترمز جلوی دیسکی مجهز شد و ترمز دستی روی چرخ های عقب عمل می کرد. همچنین مدل های عرضه شده در اوایل سال ۱۹۸۳ آخرین خودروهایی بودند که اهرم ترمز دستی کماکان زیر فرمان قرار داشت چرا که بعد از آن این اهرم مانند خودروهای امروزی به کف خودرو منتقل شد.

رنو ۴ خودرویی ساده بود که سیستم تعلیق و صندلی های آن برای راحتی طراحی شده بودند و بخاری و تهویه مطبوع خوبی داشت. این خودرو در طول سالهایی که تولید شد زیاد دستخوش تغییر نشد. کمپانی رنو در حالی که این محصولش مشتریان زیادی پیدا کرد به تولید خودروهای کوچک مانند رنو ۶ و رنو ۵ روی آورد. البته که رنو ۵ در کلاس خودروهای سه در و ۵ در سوپرمینی حضور داشت.

رنو ۴ اولین خودروی دیفرانسیل جلوی این کمپانی فرانسوی بود با وجود اینکه این تکنولوژی پیش از این در رنو استافته معرفی شده بود. دلیل این کار تمرکز به جنبه اقتصادی بودن خودرو و همچنین عملکرد آن بود. رنو ۴ در ابتدا با جعبه دنده ۳ سرعته به بازار آمد. نکته برجسته این بود که خودروی جدید رنو سیستم انتقال قدرت خود را از هیچ خودروی قبلی به ارث نبرده بود بلکه این سیستم کاملاً به صورت اختصاصی از سوی مهندسان رنو برای این محصول طراحی و ساخته شده بود.

با این وجود لذت رانندگی با رنو ۴ شگفت آور بود. محل قرارگیری دسته دنده و بیرون آمدن آن از داشبورد خودرو یک حرکت غیر معمول اما جالب بود. با وجود اینکه این کار در ابتدا عجیب به نظر میرسید اما در هنگام استفاده واقعاً دلپذیر بود. رنو ۴ با یک جعبه دنده ۴ سرعته سینکرومش عرضه می شد. ویژگی جعبه دنده سینکرومش راحتی و نرم بودن سیستم تعویض دنده ها است. زمانی که به محل قرار گیری غیر معمولی اهرم تعویض دنده در خودرو عادت کنید پیدا کردن دنده بسیار راحت خواهد بود و از آن مهمتر اینکه زمان تعویض دنده عملکرد آن فوق العاده دقیق بود.

محل قراگیری دسته دنده با اینکه عجیب بود اما به طرز حیرت آوری نشان داد که مهندسین رنو در انتخاب این محل اشتباه نکردند چرا که با سیستم انتقال قدرت در جلوی موتور قرار گرفته بود. دسته دنده از طریق یک میله افقی به صورت مستقیم با عبور از موتور و کلاچ به جعبه دنده متصل شده بود. فقدان وجود هیچ اتصال دیگری باعث شده بود تمام کف خودرو کاملاً صاف باشد. رنو در سال ۱۹۶۸ نهایتاً رنو ۴ را به جعبه دنده ۴ سرعته مجهز کرد.

رنو ۴ جی تی ال با وجود موتور ۳۴ اسب بخاری و سرعت نهایی ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت خودروی سریعی محسوب نمی شد با این حال اما به اندازه کافی چالاک بود. کیفیت سواری این خودرو که یکی از مشخصه های ماشین های قدیمی فرانسوی است به شما این اجازه را می داد که به راحتی پا در جاده های ناهموار بگذارید و در عین حال به ترمزها هم اطمینان داشته باشید.

پایان رنو ۴

از آغاز دهه ۱۹۷۰ چندین پروژه برای جایگزینی رنو ۴ شروع شد. با این حال تداوم موفقیت این خودرو، نیاز به جایگزینی رنو ۵ پرفروش تر در اوایل دهه ۱۹۸۰ و مشکلاتی که بر سر راه عرضه مدل مناسب پیش آمد باعث شد که رنوی جدید تا سال ۱۹۹۲ به بازار نیاید. در نهایت رنو ۴ پس از ۳۱ سال تولید در اوایل دسامبر ۱۹۹۲ به پایان راه موفقیت آمیز خود رسید. رنو در نهایت با ارائه خودروی توئیگو جانشین شایسته ای برای مدل محبوب خود پیدا کرد.

مهمترین بخش های زندگی رنو ۴

جولای ۱۹۶۱:

آغاز تولید رنو ۴ با توقف اسمبلی رنو 4CV و جایگزینی آن با رنو ۴

آگوست ۱۹۶۱:

معرفی رنو ۴ و رنو ۳ به رسانه ها در شهری در جنوب فرانسه

اکتبر ۱۹۶۱:

اولین حضور عمومی رنو ۴ در چها و هشتمین نمایشگاه خودروی فرانسه. رنو ۴ در سه مدل به بازار معرفی شد.

مارس ۱۹۶۲:

معرفی رنو ۴ سوپر با موتور ۷۴۷ سی سی ۳۲ اسب بخاری.

ژانویه ۱۹۶۷:

رنو ۴ فیس لیفت شد. رنو جلو پنجره و چراغ های جلوی این محصول را تغییر داد. همچنین جعبه دنده چهارسرعته سینکرومش جایگزین نسخه سه سرعته قبلی شد.

ژانویه ۱۹۷۰:

اضافه شدن کمربند ایمنی به صندلی های جلو.

سپتامبر ۱۹۷۱:

حجم موتور به ۷۸۲ سی سی افزایش یافت.

سپتامبر ۱۹۷۳:

جعبه دنده تایپ ۳۳۴ با جعبه دنده تایپ ۳۵۴ به کار رفته در رنو ۶ تی ال جایگزین شد.

ژانویه ۱۹۷۴:

جلو پنجره آلومینیومی با مدل مشکی رنگ پلاستیکی آن تعویض شد. همچنین ظرفیت باک خودرو به ۳۴ لیتر افزایش یافت.

ژانویه ۱۹۷۶:

معرفی رنو ۴ سافاری.

سپتامبر ۱۹۷۷:

رنو به آمار ساخت ۵ میلیون دستگاه رنو ۴ دست یافت.

ژانویه ۱۹۷۸:

معرفی رنو ۴ جی تی ال.

ژانویه ۱۹۸۰:

نصب اگزوز عقب.

ژانویه ۱۹۸۶:

رنو ۴ تی ال با موتور ۹۵۶ سی سی به کار رفته در رنو ۵ به بازار عرضه شد.

ژانویه ۱۹۹۳:

آخرین رنو ۴ ساخته شد. رنو ۸.۱۳۵.۴۲۴ دستگاه از مدل های مختلف این محصول را فروخت.