موتور اسپورت بخشی از DNA رنو است
لویی رنوی جوان در همان سال ۱۸۹۸ به اهمیت بهره برداری ورزشی از ماشین برای تصویر برند پی برد. وی با راندن وویتورت تایپ A در سربالایی خیابان LEPIC پاریس در دسامبر ۱۸۹۸ برتری اولین اختراع مهم خود که سیستم انتقال قدرت مستقیم بود را به نمایش گذاشت. این دستاورد در نهایت منجر به تاسیس شرکت رنو فررس شد.
این موفقیت ها موتور اسپورت را به عرصه مورد علاقه ماشین های رنو تبدیل کرد؛ رنو توانست جایزه گرندپریکس پاریس-تروویل در سال ۱۸۹۹ و پاریس – وین در سال ۱۹۰۲ را از آن خود کند.
با شروع جنگ جهانی رقابت های موتور اسپورت کم از رونق افتاد اما با بازگشت این مسابقات رنو نیز به سرعت توانست جایگاه خود را پیدا کند. دهه ۱۹۲۰ تحت سلطه شگفت انگیز رنو 40CV بود که اولین پیروزی خود را در سال ۱۹۲۵ در رالی مونت کارلو بدست آورد و چندین رکورد سرعت را از خود بر جای گذاشت.
گوردینی "جادوگر"
آمادئه گوردینی ( Amédée Gordini ) خودروسازی ایتالیایی الاصل در سال ۱۹۵۸ سکان بخش موتور اسپورت رنو را در اختیار گرفت. یکی از ساخته های وی رنو ۸ گوردینی افسانه ای بود که نماد موفقیت برای یک نسل از رانندگان بود؛ این خودروی در مسابقات رالی، جاده و سرعت شگفت انگیز بود. محبوبیت فوق العاده این خودرو به تاسیس مسابقه رنو ۸ گوردینی منجر شد که امروز به عنوان یکی از اولین مسابقات قهرمانی تک برندی شناخته می شود.
برای بزرگداشت معرفی رنو ۱۲ گوردینی تعدادی از صاحبان این خودرو در روز ۱۸ و ۱۹ جولای ۱۹۷۰ در جاده پال ریکارد دور هم جمع شدند. روح وحدتی که در آن مناسبت به نمایش گذاشته شد اکنون توسط "روز شور و شوق" رنو اسپورت حفظ شده است.
در همین زمان بود که رنو فرمولا آغاز به کار کرد و اولین خودروهای ساخته آن از موتور رنو ۱۲ گوردینی قدرت می گرفتند. اولین مسابقات قهرمانی رنو فرمولا در سال ۱۹۷۱ در فرانسه برگزار شد.
آلپان کوهستان را جابجا می کند
در سال ۱۹۷۳ رنو تبدیل به سهامدار اصلی یک شرکت خودروسازی کوچک فرانسوی به نام آلپاین شد. آلپاین A110 یا همان "برلینته" با کسب قهرمانی مسابقات رالی جهان در آن سال موفقیت بزرگی را به نام خود ثبت کرد.
در سال ۱۹۷۸ دیدیه پیرونی و ژان پیر ژاساد با خودروی آلپاین-رنو A442B که به موتور ۶ سیلندر توربوی رنو مجهز شده بود برنده مسابقه لو مان ۲۴ ساعته شدند.
تاسیس رنو اسپورت و آغاز به کار فرمول یک رنو
تاسیس رسمی بخش رنو اسپورت در سال ۱۹۷۸ با آغاز به کار بخش فرمول یک این شرکت همراه شد. رنو با معرفی موتور توربو خود در قوراه یک نیروگاه ۶ سیلندری تبدیل به پیشگام مسابقات شد؛ این در حالی بود که بسیاری از رقبای رنو هنوز در حال استفاده از خودروهایی با موتورهای مکش معمولی بودند.
رنو اولین پیروزی خود در مسابقات فرمول یک را در مسابقه گرند پریکس فرانسه در سال ۱۹۷۹ کسب کرد؛ ژان پیر ژابویله با راندن خودروی RS11 توانست این قهرمانی را برای رنو به ارمغان بیاورد. رنو در سالهای اولیه دهه ۱۹۸۰ توانست ۱۵ مسابقه گرند پریکس را با پیروزی پشت سربگذارد و در مسابقات قهرمانی جهان در سال ۱۹۸۳ به مقام دومی دست پیدا کند. رنو در اواخر سال ۱۹۸۵ از مسابقات کنار کشید. چالش رنو با موتور توربو موفقیتی فراتر از تصور بود آن هم زمانی که کسی اعتقادی به استفاده از آن نداشت.
رنو در اواخر دهه ۱۹۸۰ به مسابقات فرمول یک بازگشت اما این بار به عنوان سازنده موتور خودروهای مسابقه. موتور V10 شاخص رنو منجر به سلطه تیم های ویلیامز و بنتون در این مسابقات شد. خودروهای مجهز به این خودرو از ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷ نه تنها شکستی در کارنامه خود ثبت نکردند بلکه لیست بلند بالایی از پیروزی ها از جمله ۸۵ گرند پریکس، ۶ عنوان مسابقات سازندگان و ۵ عنوان مسابقات رانندگان را از آن خود کردند. نایجل مانسل، الن پراست، میشائیل شوماخر، دامون هیل و ژاک ویلنوو رانندگانی بودند که با این موتور توانستند عناوینی برای خود به دست بیاورند.
رنو در سال ۲۰۰۱ با تملک تیم بنتون به مسابقات فرمول یک بازگشت؛ این تیم در سال ۲۰۰۲ به تیم فرمول ۱ رنو تغییر نام داد. فرناندو آلونسو در این دوره توانست دو عنوان رانندگان را در سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ را به دست آورد و تیم رنو نیز دو عنوان مسابقات سازندگان را از آن خود کرد.
منبع: رنو