رنو ۱۵ (Renault ۱۵)

رنو 15 (Renault 15) خودرویی در کلاس ماشین های اسپورت سایز متوسط بود که بین سالهای ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۹ میلادی توسط شرکت خوردوسازی رنو فرانسه تولید شد. در سال ۱۹۶۶ و پس از لغو پروژه ساخت خودروهای کوپه دو نفره با همکاری مشترک گوردینی و آلپاین، مسئولان رنو پروژه R117 که نام دیگر رنو ۱۲ بود را راه اندازی کردند.

شرکت رنو پس از تولید خودروی دوست داشتنی رنو ۱۲ تصمیم گرفت محصولی جوان پسند تر و ورزشی تر را به بازار عرضه کند چرا که علاقه نداشتند تنها یک خوردوی سدان تولید کنند و نتیجه این تصمیم تولد خودروهای رنو ۱۵ و رنو ۱۷ بود. رنو در نمایشگاه خودروی پاریس در سال ۱۹۷۱ از هر دو مدل پرده برداری کرد.

این دو خودرو از نظر مشخصات مکانیکی شباهت زیادی به یکدیگر داشتند و پایه ساخت هر دوی آنها نیز رنو ۱۲ بود؛ با این حال این دو محصول رنو در ظاهر تفاوت هایی با هم داشتند. تفاوت اصلی میان این دو محصول رنو شیشه جانبی عقب و استفاده از دو چراغ مستطیلی در رنو ۱۵ و چهار چراغ دایره ای شکل در رنو ۱۷ به عنوان چراغ های جلوی خودرو بود.

رنو ۱۵ به عنوان یک خودروی کوپه اسپورت ۴۲۵۵ میلیمتر طول، ۱۶۴۰ میلیمتر عرض و ۱۳۱۰ میلیمتر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور این خودرو نیز ۲۴۴۰ میلیمتر بود. شاسی و بیشتر قطعات مکانیکی رنو ۱۵ از دل رنو ۱۲ بیرون آمده بودند.

در آن سالها رقابت میان خوردوسازان بزرگ دنیا در کلاس خودرهای کوپه به بالاترین میزان خود رسیده بود و شرکت های مختلف محصولات خود را به بازار عرضه می کردند.

رنو ۱۵ تی ال در ابتدا از موتور ۱۲۸۹ سی سی رنو ۱۲ که ۶۰ اسب بخار قدرت داشت بهره می برد و این در حالی بود که مدل های رنو ۱۵ تی اس، رنو ۱۷ تی ال و رنو ۱۷ تی اس همگی از موتور ۱۵۶۵ سی سی ۹۰ اسب بخاری رنو ۱۶ تی اس بهره می بردند. همچنین مهندسین رنو برای مدل های رنو ۱۵ تی اس و تی ال و رنو ۱۷ تی ال از جعبه دنده ۴ سرعته و برای رنو ۱۷ تی اس از جعبه دنده ۵ سرعته استفاده کرده بودند.

مدیران رنو در سال ۱۹۷۴ و در پی حضور در نمایشگاه بین المللی خودروی پاریس رنو ۱۷ تی اس را با نام گذاری جدید و به اسم رنو ۱۷ گوردینی به علاقمندان معرفی کردند؛ اصلی ترین دلیل این اقدام پر کردن خلا ناشی از توقف تولید رنو ۱۲ گوردینی بود اما نتیجه چندانی برای این شرکت به همراه نداشت.

رنو ۱۵ به سبک خودروهای اسپورت بدنه ای کشیده داشت که سقف آن در انتها به صندوق عقب می رسید تا فرم کلی بدنه به سبک خودروهای اسپورت باشد. همچنین رنو ۱۵ فرم چراغ های رنو ۱۲ را به ارث برده بود.

این شرکت خودروسازی در سال ۱۹۷۶ تغییراتی را در ظاهر رنو ۱۵ ایجاد کرد که این تغییرات بیشتر در قسمت جلو پنجره آن مشهود بود؛ در طی این تغییر نوار کرومی که اطراف جلو پنجره را احاطه کرده بود با فلز همرنگ بدنه جایگزین شد. همچنین چراغ های جلو بزرگتر شدند و جای آنها هم کمی تغییر کرد.

مهندسین رنو تغییر جلو پنجره را به رنو ۱۷ نیز بردند و در نتیجه نوار کرومی جای خود را به فلز همرنگ بدنه داد. همچنین مهندسین طراج این شرکت در سال ۱۹۷۳ سانروف را به رنو ۱۷ مدل تی ال و تی اس اضافه کردند تا این خودروی اسپورت از نظر ظاهری پیشرفت بیشتری داشته باشد. یک سال بعد نیز رنو ۱۷ تی اس با یک موتور ۱۶۰۵ سی سی به بازار عرضه شد تا بتواند توجه علاقمندان به موتورهای قدرتمند را به خود جلب کند.

شرکت خودروسازی رنو در اوایل سال ۱۹۷۶ طیف جدیدی از خودروهای رنو ۱۵ و رنو ۱۷ را معرفی کرد که شامل مدل های رنو ۱۵ تی ال، رنو ۱۵ جی تی ال، رنو ۱۷ تی اس و رنو ۱۷ گوردینی می شد؛ نکته قابل ذکر این است که رنو ۱۷ گوردینی در واقع همان رنو ۱۷ تی اس و با همان مشخصات فنی بود. رنو ۱۵ تی ال و جی تی ال تازه معرفی شده از نظر مکانیکی و مشخصات فنی با نسخه ابتدایی رنو ۱۵ تی ال یکسان بودند.

مجله مشهور اتوکار بریتانیا یک رنو ۱۵ تی ال مدل ۱۹۷۲ را که به موتور ۱۲۸۹ سی سی مجهز بود مورد آزمایش قرار داد. این خودرو توانست در آزمایش های این مجله به سرعت نهایی ۱۵۱ کیلومتر بر ساعت دست یابد و همچنین برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت از حالت سکون ۱۳.۶ ثانیه زمان احتیاج داشته باشد. این تست ها رنو ۱۵ را در جدول رقبا در جایگاه خوبی قرار نداد اما نکته جالب این بود که مصرف سوخت این خودرو نسبت به رقبای دیگر وضعیت بهتری داشت.

مفسر این محله در پایان این تست نوشت که کسانی که به دنبال خودرویی قدرتمند تر هستند می توانند مدل های قوی تر رنو ۱۵ یا رنو ۱۷ را خریداری کنند و جدا از مولفه قدرت، رنو ۱۵ تی ال ترکیبی از طراحی جذاب، ساخت دقیق، راحتی فوق العاده و درجه ای بالا از تجهیزات و ایمنی است.

رنو ۱۵ و رنو ۱۷ کمی بعد به بازار خودروی استرالیا نیز راه یافتند و توانستند تا حد زیادی به موفقیت در بازار این کشور دست پیدا کنند. همچنین رنو ۱۷ تا زمان پایان تولید این خودرو در سال ۱۹۷۹ در بازار خودروی ایالات متحده نیز عرضه شد اما با این وجود در تعداد محدودی به فروش رسید. این خودرو تا مدتها تنها مدل ارائه شده رنو در بازار این کشور بود. بعدها رنو ۱۷ گوردینی با جعبه دنده دستی ۵ سرعته، سقف بازشو و موتور ۱۶۴۷ سی سی ۹۵ اسب بخاری جایگزین مدل قبلی شد.

رنو برنامه های خود برای رقابت در مسابقات رالی جهانی را که در سال ۱۹۷۳ برده بود رها کرد و در عوض برای شرکت در برخی از مسابقات اروپایی مدلی قدرتمند از رنو ۱۷ را در کارخانه آلپاین ساخت که از بسیاری از قطعات آلپاین A110 بهره می برد.

رنو در نهایت در سال ۱۹۷۹ به تولید این دو محصول خود پایان داد.