رنو ۱۴ (Renault ۱۴)
رنو ۱۴ یک خودروی هاچبک پنج در یا کامپکت است که بین سالهای ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ توسط شرکت خودروسازی رنو فرانسه طراحی و تولید شد. این خودرو برای اولین بار در ژانویه سال ۱۹۷۶ معرفی و مراحل تولید آن نیز از ژوئن همان سال آغاز شد. رنو ۱۴ اولین خودرویی بود که در سایت تولیدی جدید رنو در شهر دوئه فرانسه به تولید انبوه رسید.
شرکت رنو برای تولید این خودرو اقدام به بررسی و تحلیل رفتار مشتریان، افزایش قیمت سوخت در اروپا و همچنین افزایش تعداد خودروها در فرانسه و همچنین اروپا کرد.
همچنین با ظهور خودروی گلف شرکت فولکس واگن در سال ۱۹۷۴ و محبوبیت روزافزون آن مدیران شرکت رنو تصمیم گرفتند که محصولی را در کلاس خودروهای هاچبک خانوادگی معرفی کنند و در نتیجه خودروی رنو ۱۴ به عنوان یک خودروی محور جلو متولد شد. رنو ۱۴ اولین خودرو موتور عرضی (transverse engine) رنو بود که در آن زمان عرضه می‌شد. در خودروهای موتور عرضی محور میل لنگ موتور عمود بر مسیر سفر بود. در ساخت بسیاری از خودروهای محور جلو امروزی از این نوع معماری بهره گرفته می‌شود.
مهندسین رنو از آخرین فناوری‌ها در این خودرو بهره بردند و برای اولین بار از یک سیستم کامپیوتری در این خودرو استفاده کردند. به علاوه رنو ۱۴ علاوه بر تست‌های جاده‌ای تحت چندین آزمون تصادف نیز قرار گرفت.
این خودرو در ابتدا در نسخه‌های L و TL و با موتورهای ۱.۲ لیتری ۵۹ اسب بخاری که محصول مشترک رنو و پژو بود به بازار آمد. البته بعدها موتورهای قدرتمندتر بر روی نسخه‌های دیگر رنو ۱۴ قرار گرفت که می‌توان به موتور ۱.۴ لیتری ۶۰ اسب بخاری برای رنو 14 GTL و همچنین موتور ۱.۴ لیتری ۶۹ اسب بخاری برای نسخه رنو 14 TS اشاره کرد.
طراحی رنو ۱۴ به طور کلی خوب و کارآمد بود ولی نقطه عطف آن را باید صندلی‌های عقبش دانست که می‌توانستند به طور کامل تا شده یا حتی برداشته شوند. به علاوه لاستیک زاپاس خودرو نیز زیر کاپوت جلوی خودرو و بالای موتور خودرو قرار می‌گرفت و باعث افزایش فضای بار صندوق عقب خودرو شده بود.
طراحی ظاهری رنو ۱۴ نیز در آن زمان توجه منتقدان را به خود جلب کرد و آنها این طراحی را مدرن، تازه و فراتر از زمان عرضه خودرو می‌دانستند. این خودرو در جلو از دو چراغ مستطیل شکل بهره می‌برد که توسط جلو پنجره مشکی رنگی به یکدیگر متصل شده بودند و لوگوی رنو نیز در وسط آن قرار داشت. همچنین خطوط بدنه و نحوه قرارگیری ستون‌ها نیز علاوه بر اینکه فرم یک خودروی هاچبک را دارا بود فضای مناسبی را برای سرنشینان فراهم می‌کرد.
این محصول رنو ۴۰۲۵ میلیمتر طول، ۱۶۲۴ میلیمتر عرض و ۱۴۰۵ میلیمتر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور آن نیز ۲۵۳۰ میلیمتر بود؛ همچنین وزن بدنه این خودرو نیز طبق اعلام رنو ۸۵۵ کلیوگرم بود.
رنو ۱۴ از سیستم تعلیق میله پبچشی تمام عرض که زیر بکدیگر قرار داشتند بهره می‌برد؛ این سیستم پیش از این در دیگر محصولات خودروسازی رنو نیز مورد استفاده قرار گرفته بود. این شرکت در سال ۱۹۷۹ برای جبران شروع نه چندان قدرتمند رنو ۱۴ تصمیم گرفت تا با عرضه نسخه‌های GTL و TS طیف خودروهای این محصول خود را افزایش دهد. رنو ۱۴ جی تی شال که به نوعی بالاترین مدل رنو ۱۴ به حساب می‌آمد رگه‌هایی از طراحی داخلی خودروی جدید رنو ۱۸ را در خود جای داده بود. مدل TS نیز با استفاده از کاربراتور دو محفظه‌ای توانسته بود قدرت موتور را از ۵۷ به ۷۰ اسب بخار افزایش دهد. همچنین نسخه TS به لامپ‌های هالوژنی جلو و شیشه بالابر برقی شیشه‌های جلو نیز مجهز شده بود؛ این برای اولین بار در بازار فرانسه بود که خودرویی در این کلاس به شیشه بالابر برقی مجهز می‌شد.
یک اشتباه در کمپین تبلیغاتی رنو ۱۴ و مقایسه کردن ظاهر آن با "گلابی" تأثیر بسیار بدی بر آغاز فروش این خودرو داشت. فرسودگی زودهنگام بدنه رنو ۱۴ باعث شد تا برخی لقب گلابی فاسد را به آن بدهند. این مشکل در رنو ۵ نیز وجود داشت اما تبلیغات مناسب و کافی درباره این خودرو باعث شد که به سرنوشت رنو ۱۴ دچار نشود.
مهندسین رنو در سال ۱۹۸۰ برای بهبود وضعیت فروش این خودرو تصمیم گرفتند که مدل جدیدی از آن را با افزایش سطح امکانات رفاهی و انجام تغییراتی در ظاهر خودرو ارائه دهند. انجام این تغییرات در میانه عمر رنو ۱۴ و استفاده گسترده از آن در ناوگان خودروهای پلیس فرانسه توانست تا حدودی وضعیت را بهبود ببخشد.
اما آسیبی که بر اثر آن تبلیغات به این خودرو وارد شده بود بیشتر از حد تصور بود و باعث شد که تولید آن در سال ۱۹۸۳ پایان یابد. حدود یک میلیون دستگاه رنو ۱۴ در طول این هفت سال تولید و به فروش رسید. بعدها خودروهای رنو ۹ و رنو ۱۱ توسط شرکت رنو جایگزین رنو ۱۴ شدند.