رنو ۱۱ (Renault ۱۱)

رنو 11 (Renault 11) یک خودروی هاچبک خانوادگی است که به همراه رنو ۹ بین سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۹ میلادی توسط شرکت رنو ساخته شد. این خودرو توسط رابرت اوپرون که یک طراح فرانسوی خودرو بود طراحی شد. وی یکی از طراحان برجسته خودرو جهان بود که سابقه طراحی خودرو برای شرکت‌هایی مانند آلفا رومئو و فیات را نیز در کارنامه خود داشت. وی در سال ۱۹۹۹ جزو ۲۵ طراح خودرویی بود که نامزد کسب طراح خودروی قرن شدند.

بدون شک باید دهه ۱۹۸۰ میلادی را عصر داغ خودروهای هات هچ نامید. هات هچ (مخفف عبارت Hot Hatchback) اصطلاحی است که در نشریات اروپایی مرتبط با صنعت اتومبیل به خودروهای کوچک کلاس بدنه هاچبک با توانایی‌ها بالای دینامیکی اطلاق می‌شود. این خودروها عموماً نمونه‌هایی کوچک و شهری بوده که با استفاده از پیشرانه‌هایی قدرتمند در کنار وزن بسیار کم، توانایی‌هایی بسیار بالا و حد و اندازه‌های خودروهای اسپرت پیدا کرده‌اند.

داستان رنو ۱۱ از اواسط دهه ۷۰ میلادی و پس از نتایج نه چندان رضایت بخش رنو ۱۴ آغاز شد و مدیران رنو تصمیم گرفتند که پروژه جدیدی را برای جایگزین کردن رنو ۱۴ آغاز کنند. این تصمیم به تولد رنو ۹ و چندی بعد خواهر آن یعنی رنو ۱۱ منجر شد. این رونمایی در نمیشگاه بین المللی خودروی ژنو در سال ۱۹۸۳ انجام و بلافاصله مدل‌های ۳ در و ۵ در آن به بازار عرضه شد.

رنو ۱۱ با اینکه از مشخصاتی مشابه رنو ۹ بهره می‌برد اما در ظاهر تفاوت‌هایی نیز با آن داشت؛ همانطور که مشخص است تفاوت عمده در مدل بدنه خودرو بود و علاوه بر آن چراغ‌های جلوی رنو ۱۱ از دو چراغ جداگانه تشکیل شده بود. در نمای جانبی خودرو مخصوصاً در قسمت انتهایی نیز تفاوت‌های آشکاری با رنو ۹ وجود داشت. ستونهای عقب و جلو رنگ‌های مشابهی داشتند و این در حالی بود که ستون میانی خودرو به رنگ سیاه بود تا با القای خطای دید نمای بکپارچه ای با شیشه‌های برای رنو ۱۱ ایجاد کنند.

چراغ‌های عقب رنو ۱۱ نیز از طراحی جدیدی بهره می‌بردند و به جای یک چراغ ساده مستطیل شکل طراحی آن مربعی و پیچیده‌تر شده بود. بعدها با اضافه شدن یک اسپویلر سیاه رنگ به زیبایی این طراحی افزوده شد.

رنو ۱۱ به لطف شیشه عقب بزرگ‌تر نسبت به نسخه سدان کابین روشن‌تری داشت و طراحی داشبورد آن نیز کارآمد تر و یکپارچه‌تر شده بود. صندوق عقب خودرو نیز به دلیل طراحی جدید وسیع‌تر و عمیق‌تر بود.

رنو ۱۱ از نظر فنی از همان مشخصاتی که یک سال و نیم قبل بر روی رنو ۹ به کار گرفته شده بود بهره می‌برد. یک خودروی دیفرانسیل جلو که محور محرک آن نیز در جلوی خودرو قرار داشت. مهندسین رنو سیستم تعلیق مستقل مک فرسون در جلو و میل پیچشی را در عقب برای رنو ۱۱ انتخاب کردند. سیستم ترمز به کار گرفته در این خودرو نیز همانند رنو ۹ بود یعنی ترمزهای جلوی دیسکی و ترمز عقب کاسه‌ای.

رنو ۱۱ در ابتدا با موتورهای ۱۱۰۸ سی سی با قدرت ۴۸ اسب بخار و موتور ۱۳۹۷ سی سی با قدرت ۶۰ اسب بخار به بازار آمد و توانست توجه علاقمندان را به خود جلب کند. البته یک مدل ۷۲ اسب بخاری نیز با موتور ۱۳۹۷ سی سی از رنو ۱۱ عرضه شد. دو مدل اولی به جعبه دنده ۴ سرعته دستی مجهز بودند و مدل قوی‌تر از جعبه دنده ۵ سرعته دستی بهره می‌برد. این در حالی بود که جعبه دنده خودکار سه سرعته نیز برای رنو ۱۱ قابل انتخاب بود.

رنو ۱۱ در مدل‌های مختلفی به بازار آمد که عبارتند از:

مدل TC یا TL: این مدل پایه از موتور ۴۸ اسب بخاری ۱۱۰۷ سی سی و رینگ‌های فولادی ۱۳ اینچی بهره می‌برد.

مدل‌های GTC، GTL و GTS: این نسخه‌ها در واقع مدل‌های میان رده به حساب می‌آمدند. رنو ۱۱ مدل جی تی سی از موتور ۱.۱ لیتری ۴۸ اسب بخاری، مدل جی تی ال از موتور ۱.۴ لیتری ۶۰ اسب بخاری و مدل جی تی اس نیز از موتور ۷۲ اسب بخاری ۱.۴ لیتری بهره می‌بردند. این مدل‌ها علاوه بر رینگ فولادی ۱۳ اینچی دارای سپر پلاستیکی با تزئینات کروم و اسپویلر پلاستیکی عقب بودند.

مدل‌های TCE و TSE: مدل تی سی ای دارای موتور ۱.۱ لیتری ۴۸ اسب بخاری و مدب تی اس ای دارای موتور ۱.۴ لیتری ۷۲ اسب بخاری بودند و علاوه بر رینگ ۱۳ اینیچی فولادی از ظاهر اسپورت تری بهره می‌بردند. این مدل‌های همچنین به شیشه بالابر برقی برای شیشه‌های جلو و قفل مرکزی با کنترل از راه دور مجهز بودند.

مدل Electronic: این مدل بر پایه مدل TSE ساخته شده بود و بنابراین از یک موتور ۱.۴ لیتری ۷۲ اسب بخاری بهره می‌برد. این نسخه اولین خودروی این خودروساز فرانسوی بود که به هشدار صوتی مجهز شده بود که مواردی مانند کمبود سوخت، باز بودن درها، روشن بودن چراغ‌ها یا وضعیت آب و هوا را اعلام می‌کرد. در این مدل با فشردن کلید تعبیه شده مواردی مانند سطح روغن موتور، فشار روغن، دمای آب خودرو وسرعت نیز قابل مشاهده بود. این سیستم بعدها با تغییرات و بهبودهایی در رنو ۲۵ و رنو اسپس نیز به کار گرفته شد.

رنو ۱۱ با ظهور خود موفق شد فروش خوبی داشته باشد و حتی آمار فروش رنو ۹ را نیز تحت تأثیر قرار دهد؛ رنو ۱۱ تنها ۹ ماه پس از معرفی توانست به رکورد فروش ۳۲۰ هزار دستگاه برسد. در پایان همین سال موتور قدرتمندی برای رنو ۱۱ معرفی شد؛ این موتور ۱۷۲۱ سی سی حجم و ماکزیمم توان ۸۲ اسب بخار داشت.

در ماه مارس سال ۱۹۸۴ طیف نسخه‌های رنو ۱۱ با عرضه موتورهای دیزلی گسترش پیدا کرد و نسخه‌های GTD و TDE به بازار معرفی شدند. در همین سال رنو ۱۱ به بازار امریکای شمالی نیز راه پیدا کرد.

رنو در سال ۱۹۸۴ نسخه ویژه ای از این محصول دوست داشتنی خود به نام رنو ۱۱ توربو را به علاقمندان معرفی کرد که در واقع قوی‌ترین نسخه از رنو ۱۱ به حساب می‌آمد. موتور این خودرو کلیون ۱۳۹۷ سی سی به همراه توربوشارژر بود. این در واقع همان موتوری بود که در رنو ۵ آلپاین توربو به کار گرفته شده بود. رنو ۱۱ توربو به لطف این موتور می‌توانست به سرعت ۱۸۴ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند و زمان لازم برای رسیدن این خودرو به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت نیز تنها ۹ ثانیه بود. سه سال پس از معرفی این نسخه موتور جدید ۱۱۵ اسب بخاری برای آن معرفی شد.

رنو ۱۱ به همراه رنو ۹ در سال ۱۹۸۹ از لیست تولیدی رنو در فرانسه حذف شدند به جای خود را به رنو ۱۹ دادند؛ این در حالی بود که تولید این خودروها در کشورهای دیگری مانند آرژانتین و ترکیه تا چندین سال بعد ادامه داشت.