رنو ۲۰ و رنو ۳۰ (Renault ۲۰ & Renault ۳۰)

رنو 20 (Renault 20) و رنو 30 (Renault 30) دو خودرویی هستند که بین سالهای ۱۹۷۵ و ۱۹۸۴ توسط این شرکت خودروساز فرانسوی طراحی و تولید شدند. این دو خودرو که در زمان تولیدشان جز محصولات گران قیمت بازار بودند از نظر مشخصات فنی و همچنین مواد به کار رفته در بدنه به یکدیگر شباهت داشتند. البته شناسایی این دو خودرو از یکدیگر از روی ترکیب چراغ های جلویشان بسیار آسان بود چرا که رنو ۲۰ دارای دو چراغ مستطیل شکل مجزا بود و رنو ۳۰ دارای چراغهای گرد چهارگانه بود. خصوصیات داخلی این دو خودرو نیز به طور قابل توجهی متفاوت بود، با این حال رنو ۳۰ دارای مشخصه بالاتری در همه مدل ها بود. بیش از ۶۲۲،۰۰۰ رنو ۲۰ و ۱۴۵،۰۰۰ رنو ۳۰ در فرانسه ساخته شده است.

مجله معتبر "وات کار؟ (What Car?)" در سال ۱۹۷۸ عنوان بهترین خودروی سال خود را به رنو ۲۰ اهدا کرد.

رنو ۳۰ مدل TS که در مارس ۱۹۷۵ رونمایی شد اولین محصول شرکت رنو از زمان جنگ جهانی دوم بود که از موتوری با بیش از چهار سیلندر بهره می برد. این خودرو یکی از اولین اتومبیل ها بود که از موتور ۶ سیلندر جدید ۲۶۶۴ سی سی PRV که به طور مشترک توسط پژو، رنو و ولوو ایجاد شده بود استفاده می کرد. این موتور همچنین در پژو ۶۰۴ و ولوو ۲۶۴ مورد استفاده قرار گرفت.

این موتور توان تولید ۱۳۰ اسب بخار (۹۶ کیلو وات) را دارا بود و می توانست رنو ۳۰ را به سرعت بالای ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت برساند. ظاهر هاچبک خودرو نیز از دیگر محصول موفق رنو یعنی R16 الهام گرفته شده بود.

رنو ۲۰ نیز دقیقاً هشت ماه پس از عرضه رنو ۳۰ تی اس در سال ۱۹۷۵ در سالن پاریس عرضه شد و همانند رنو ۳۰ یک خودروی هاچبک به شمار می رفت اما با این تفاوت که از دو چراغ مستطیلی به جای چراغهای گرد چهارگانه R30 در طراحی آن استفاده شده بود. رنو ۲۰ همچنین از نظر قیمت نیز از مدل قبلی ارزان تر بود.

رنو ۲۰ عملاً محصولی بود که این شرکت خودروساز برای جانشینی رنو ۱۶ طراحی و تولید کرده بود با این تفاوت که رنو ۲۰ از ابعاد بدنه بزرگتری بهره می برد. این محصول جدید رنو همچنین به یک موتور ۴ سیلندر ۱۶۴۷ سی سی ۹۰ اسب بخاری مجهز شده بود که پیش از این در رنو ۱۶ تی ایکس به کار گرفته شده بود. از دیگر تفاوت های رنو ۲۰ و ۳۰ استفاده از ترمزهای عقب کاسه ای، رینگ های ۱۳ اینچی و باک سوخت کوچکتر ۶۰ لیتری در رنو ۲۰ می توان اشاره کرد. همچنین رنو ۲۰ در تریم L، TL و GTL به بازار عرضه شد.

این دو خودرو در واقع دو نسخه "مهندسی مجدد" یک ماشین مشابه با اسامی مختلف بودند. R20 در نوامبر سال ۱۹۷۹، با مجهز شدن به یک موتور دیزلی جدید ۲۰۶۸ سی سی به اولین خودروی دیزلی رنو تبدیل شد. رنو ۲۰ و ۳۰ هر دو در بحث ایمنی بسیار پیشرفته بوده و آزمون های تصادف را به خوبی طی کرده بودند.

یکی از مشکلات رنو ۲۰ پوسیدگی بدنه بود که مهندسین رنو برای حل آن بدنه را تقویت کرده و شرکت نیز از ابتدای سال ۱۹۸۲ ضمانت تعویض ۵ ساله ای را برای آن در نظر گرفت. مدت کوتاهی پس از معرفی این دو خودرو مشخص شد که رنو ۲۰ با توجه به ابعاد و همچنین وزن آن از موتور ضعیفی برخوردار شده و رنو ۳۰ نیز در مقایسه با دیگر خودروهای مشابه قیمت بالاتری دارد. خودروساز فرانسوی مجدداً برای حل این مشکل دست به کار شد و رنو ۲۰ مدل TS را معرفی کرد. این نسخه از رنو ۲۰ از موتور ۴ سیلندر ۱۹۹۵ اسب بخاری با قدرت ۱۰۹ اسب بخار استفاده می کرد؛ این موتور پیش از این در سیتروئن سی ایکس و پژو ۵۰۵ مورد استفاده قرار گرفته بود؛ این موتور پیشرفت فوق العاده ای برای رنو ۲۰ بود.

رنو سال بعد یعنی در اکتبر ۱۹۷۸ مدل تی ایکس رنو ۳۰ را به بازار عرضه کرد که نسخه لوکس تر و انژکتوری رنو ۳۰ تی اس بود. همچنین در سال ۱۹۸۰ رنو ۲۰ تی ایکس با موتور ۲.۲ لیتری انژکتوری و یک سال بعد از آن رنو ۳۰ با موتور توربو دیزلی به بازار آمدند. البته رنو در بعضی کشورها این موتور را برای R20 نیز عرضه کرد. به علاوه همه مدل ها در سال ۱۹۸۱ دچار تغییرات ظاهری یا همان فیس لیفت شدند.

تولید رنو ۲۰ و ۳۰ در ۱۶ اکتبر ۱۹۸۳ متوقف شد تا راه را برای رنو ۲۵ باز کنند.

شرکت خودروسازی داچیا رومانی که در آن زمان تحت مالکیت دولت این کشور بود در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی شروع به تولید محدود رنو ۲۰ تحت نام داچیا ۲۰۰۰ کرد که البته تمام این خودروها به طور کامل برای در اختیار مقامات و پلیس مخفی دولت کمونیست تحت رهبری نیکولای چائوشسکو بود.

در مارس سال ۱۹۷۵ رنو ۳۰ تی اس که یک هاچبک ۵ در بود با موتور شش سیلندر ۲۶۶۴ سی سی معرفی شد. این مدل با جعبه دنده های ۴ سرعته دستی و ۳ سرعته اتوماتیک قابل انتخاب بودند. فرمان این خودرو برقی بود و علاوه بر آن از شیشه بالابر برقی برای شیشه های جلو و قفل مرکزی نیز بهره مند بود.

در اکتبر سال ۱۹۷۵ نیز رنو ۲۰ در مدل ال، تی ال و جی تی ال به بازار آمدند که از موتور چهار سیلندر ۱۶۴۷ سی سی ۹۰ اسب بخاری و جعبه دنده ۴ سرعته دستی استفاده می کردند. هر سه مدل رنو ۲۰ به دو چراغ مستطیلی مجهز شده بودند. نسخه L از امکانات پایین تری نسبت به دیگر تریم های برخوردار بود و این در حالی بود که نسخه جی تی ال تجهیزاتی در سطح تی اس داشت. همچنین رنو مدل اتومات را برای تریم های TL و GTL رنو ۲۰ به صورت انتخابی عرضه کرده بود.

شرکت خودروسازی رنو در اوابل سال ۱۹۷۸ رنو ۲۰ ال را از خطوط تولید خود حذف کرد چرا که این محصول نتوانسته بود توقعات فروش خود را برآورده سازد. این اتفاق در حالی رقم خورد که رنو چند ماه قبل از نسخه تی اس رنو ۲۰ با موتور ۱۹۹۵ سی سی ۱۰۹ اسب بخاری رونمایی کرده بود. این محصول با جعبه دنده ۴ سرعته دستی یا ۳ سرعته خودکار قابل انتخاب بود. همچنین سطح امکانات این محصول جدید رنو همانند رنو ۲۰ جی تی ال بود.

اکتبر سال ۱۹۷۸ زمان معرفی رنو ۳۰ تی ایکس فرا رسید. این خودروی تازه وارد از یک موتور ۱۴۴ اسب بخاری با حجم ۲۶۶۴ سی سی بهره می برد و مشتری می توانست آن را با جعبه دنده ۵ سرعته دستی یا ۳ سرعته اتومات انتخاب کند. این خودرو همچنین از رینگ های آلیاژی، شیشه بالابر برقی، سانروف برقی، تودوزی مخملی و پشتی سر در عقب و جلوی خودرو برخوردار بود.

سال ۱۹۷۹ همه مدل ها دستخوش تغییراتی از جمله اضافه شدن چراغ مه شکن عقب سمت راننده و کمربند ایمنی عقب شدند. همجنین رنو ۲۰ تی اس به فن خنک کننده جدید، کمربند صندلی عقب، برف پاک کن جدید و امکان انتخاب گیربکس ۵ سرعته مجهز شد. به علاوه رنو ۳۰ تی اس نیز به موتور ۱۳۰ اسب بخاری و آفتاب گیر راننده مجهز شد.

شرکت خودروسازی رنو در همین سال رنو ۲۰ ال اس را نیز معرفی کرد؛ این خودرو در حالی که مشخصات فنی مشابه رنو ۲۰ تی اس را داشت اما امکانات آن در سطح نسخه تی ال این محصول بود. چند ماه بعد نیز رنو ۲۰ دیزل با کد نام TDو GTD با موتور ۲۰۶۸ سی سی ۶۷ اسب بخاری و گیربکس دستی ۵ سرعته معرفی شد. سطح امکانات نسخه تی دی مشابه رنو ۲۰ تی ال و ال اس بود و نسخه GTD نیز از امکاناتی شبیه رنو 20 TS به علاوه فرمان برقی بهره می برد.

با فرا رسیدن سال ۱۹۸۰ تمام مدل های رنو ۲۰ و ۳۰ به برف پاک کن پانتوگراف تجهیز شدند و این در حالی بود که مهندسین رنو داشبورد جدیدی برای این محصولات طراحی کرده بودند که از پنلی مشابه رنو فیوگو الهام گرفته شده بود.

در سال ۱۹۸۱ تولید رنو ۲۰ جی تی ال متوقف شد و با این اتفاق نسخه تی ال تنها محصولی این طیف بود که از موتور ۱.۶ لیتری بهره می برد. در همین سال رنو ۳۰ تی ایکس به سپر های جدید و کروز کنترل کامپیوتری مجهز شد. رنو در اواخر سال ۱۹۸۱ تصمیم به توقف تولید رنو ۳۰ تی اس گرفت.

۱۶ اکتبر سال ۱۹۸۳ نیز تصمیم نهایی مدیران شرکت برای توقف تولید رنو ۲۰ و ۳۰ اتخاذ شد و پس از آن رنو ۲۵ جایگزین این دو محصول دوست داشتنی شد.