رنو ۱۹ (Renault ۱۹)
رنو ۱۹ یک خودروی خانوادگی کوچک است که توسط شرکت خودروسازی رنو فرانسه بین سال های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۶ طراحی و تولید شد. این خودرو در ابتدا به صورت هاچبک ۳ و ۵ در با موتورهای ۱.۴ لیتری ۶۰ اسب بخاری، ۱.۴ لیتری ۸۰ اسب بخاری و ۱.۹ لیتری ۶۵ اسب بخاری دیزل به بازار عرضه شد.
رنو نوزده در ماه ژوئن سال ۱۹۸۸ توسط این شرکت معرفی شد و فروش آن سه ماه بعد یعنی در ماه سپتامبر در بازار فرانسه کلید خورد. این خودرو در آن زمان برای جایگزینی خودروها رنو ۹ و رنو ۱۱ طراحی شده بود؛ این دو محصول پیشین رنو تا انتهای دهه ۸۰ میلادی خودروهایی قدیمی و سالخورده به نظر می رسیدند. همچنین رنو این محصول خود را به بازار کشورهایی که فرمان راننده در سمت راست قرار دارد نیز عرضه کرد و فروش آن در فوریه سال ۱۹۸۹ در بریتانیا آغاز شد.
رنو ۱۹ توسط طراح مطرح ایتالیایی جورجتو جوجارو (Giorgetto Giugiaro) طراحی شد. جوجارو که متولد سال ۱۹۳۸ است عمدتاً خودروهای سوپراسپورت را طراحی می کند. وی توانست در سال ۱۹۹۹ جایزه طراح اتومبیل قرن را از آن خود کرده و در سال ۲۰۰۲ به تالار مشاهیر صنعت خودرو سازی وارد شد. وی علاوه بر طراحی اتومبیل سابقه طراحی بدنه دوربین برای شرکت نیکون، نمونه پروتو تایپ کامپیوتر برای شرکت اپل و همچنین شکلی از پاستا به نام "ماریله" را نیز در کارنامه خود دارد.
وی که یکی از طراحان بنام دنیای خودرو است در طراحی خودروهای شرکت های معتبر و بزرگ دیگری همچون آلفا رومئو، آستون مارتین، بی ام و، بوگاتی، بویوک، کادیلاک، دوو، فراری، فیات، فورد، هیوندای، لامبورگینی، مازراتی و شرکت های بسیاری دیگری نیز نقش فعال داشته است.
رنو ۱۹ که توسط وی طراحی شده بود همچنین از جدیدترین موتور تایپ E یا همان Energy شرکت رنو با حجم ۱.۴ لیتری و همچنین موتور ۱.۷ لیتری تایپ F این شرکت بهره می‌برد. به علاوه مدل های پایه این محصول رنو در ابتدا از موتور های تایپ C کلیون با حجم ۱.۲ و ۱.۴ لیتری استفاده می‌کردند. همچنین اولین نسخه مجهز به توربوشارژر نیز در اوایل سال ۱۹۹۲ به بازار عرضه شد. در واقع رنو در این سال فاز دوم پروژه رنو ۱۹ را آغاز کرد و تغییراتی را در جلو پنجره و نمای عقب خودرو ایجاد کرد.
رنو ۱۹ قرار بود که آخرین محصول خودروساز فرانسوی باشد که در نامگذاری آن از اعداد استفاده می‌شود به همین دلیل برای نامگذاری مدل سالن یا همان سدان رنو ۱۹ کلمه Chamade برای متمایز کردن آن از نسخه هاچبک به انتهای نام خودرو اضافه شد. نسخه سدان رنو ۱۹ در سال ۱۹۸۹ رسماً به بازار خودرویی کشور فرانسه ورود پیدا کرد و فروش آن در این کشور آغااز شد.
پس از اینکه این خودرو در سال ۱۹۹۲ اولین فیس لیفت را به خود دید، پسوند Chamad در برخی بازارها از کنار نام آن کنار گذاشته شد و یا در برخی بازارهای دیگر کلمه Europa جایگزین آن شد. همچنین در سال ۱۹۹۱ یک شرکت خودروساز آلمانی با نام کارمن نسخه کانورتیبل رنو ۱۹ را در تعداد محدود طراحی و تولید کرد و البته پس از مدت کوتاهی این محصول را تحت فیس لیفت قرار داد.
طراحی بدنه رنو ۱۹ مانند رنو ۹ و رنو ۱۱ کمی محافظه کارانه بود و به همین دلیل منتقدان واکنش خاصی به آن نداشتند اما طراحی داخلی مناسب و راحتی کابین و همچنین فرمان پذیری خودرو تحسین آنها را در پی داشت.
نسخه‌های مدل بالاتر انژکتوری رنو ۱۹ به همراه جعبه دنده خودکار ۴ سرعته از پاییز سال ۱۹۹۰ به بازار عرضه شد و این در حالی بود که نسخه‌های مدل پایین‌تر کماکان با جعبه دنده‌های ۴ یا ۵ سرعته دستی و یا جعبه دنده ۳ سرعته خودکار تولید می‌شدند. نسخه کانورتیبل نیز در اوایل سال ۱۹۹۲ و با دو مدل از قوی‌ترین موتورهای عرضه شد.
رنو در تابستان سال ۱۹۹۲ نسخه بازطراحی شده رنو ۱۹ را معرفی کرد؛ نمای عقب و جلوی این خودرو به صورت قابل توجهی بازطراحی شده بودند. این تغییرات تنها به داخل خودرو نیز راه یافت و داشبورد خودرو تغییر کرد؛ البته این تغییرات به بازار خودروی کشورهای فرمان راست راه پیدا نکرد. در کنار این تغییر ظاهر موتورهای کوچک‌تر سری "انرژی" رنو به تدریج جایگزین نسخه‌های قدیمی تر شدند.
این محصول رنو تا سال ۱۹۹۶ در اکثر کشورهای اروپایی به فروش رسید و تولید آن در آرژانتین برای بازار امریکای جنوبی تا سال ۲۰۰۰ ادامه داشت. همچنین تولید R19 در کشور ترکیه کمی بیشتر از بقیه کشورهای اروپایی و تا اواخر سال ۲۰۰۰ ادامه پیدا کرد.
رنو ۱۹ با بدنه‌های ۳ و ۵ در هاچبک، ۴ در سالون و ۲ در کانورتیبل تولید شد. نسخه سالون این محصول رنو ۴۲۴۸ میلیمتر طول، ۱۶۹۴ میلیمتر عرض و ۱۴۱۲ میلیمتر ارتفاع داشت و فاصله دو محور آن از یکدیگر نیز ۲۵۴۰ میلیمتر بود. نسخه هاچبک نیز از همین مشخصات بهره می‌برد با این تفاوت که طول آن ۴۱۵۶ میلیمتر بود.
پلتفرم رنو ۱۹ و دیگر قطعات مکانیکی آن در اولین نسل رنو مگان که جانشین رنو ۱۹ بود مورد استفاده قرار گرفت.