رنو ۱۸ (Renault ۱۸)
رنو ۱۸ یک خودروی سایز سدان خانوادگی است که بین سالهای ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۹ توسط شرکت خودروسازی رنو فرانسه طراحی و تولید شده است. این محصول یکی از خودروهایی بود که بازار خودرویی امریکای جنوبی نیز راه پیدا کرد و تولید آن تا سال ۱۹۹۴ ادامه داشت. رنو ۱۸ را باید اسکلت و اساس ساخت رنو فیوگو که یک خودروی کوپه بود دانست.
رنو ۱۸ با هدف جانشینی رنو ۱۲ ساخته شد که از سال ۱۹۶۹ بر روی خطوط تولیدی رنو قرار گرفته بود؛ با وجود اینکه رنو ۱۲ تا اواخر دهه ۷۰ میلادی تبدیل به محصولی قدیمی شده بود اما تولید آن همچنان تا دهه ۱۹۸۰ در کنار رنو ۱۸ ادامه پیدا کرد. رنو ۱۸ برخلاف رنو ۱۲ خیلی زود از مرحله ایده به مرحله تولید رسید و برای این کار تنها به هجده ماه زمان نیاز بود. البته دلیل اصلی این اتفاق این بود که محصول جدید رنو بر اساس رنو ۱۲ ساخته شد.
تولید رنو ۱۸ خیلی سریع اوج گرفت و سال ۱۹۷۹ ماه عسل محصول جدید این خودروساز فرانسوی بود. با این حال این روزهای خوب دوام زیادی نداشت و پس از مدتی میزان فروش R18 کاهش پیدا کرد. مدل عرضه شده با موتور ۱.۴ لیتری محبوب ترین مدل این خودرو بود ولی پس از چند وقت جای خود را به مدل ۱.۶ لیتری داد. تا سال ۱۹۸۶ مدلی که به موتور ۲ لیتری مجهز شده بود بزرگترین بخش تولید را به خود اختصاص داده بود.
اگرچه کمپانی رنو پیش از این با تولید رنو ۱۲ به بازارهای بین المللی خودروی جهان مانند آرژانتین ورود کرده بود اما همانطور که در تبلیغات رنو ۱۸ گفته می شد این خودرو اولین "ماشین جهانی" رنو بود و در ۱۰ کشور و ۴ قاره دیگر به تولید رسید.
رنو ۱۸ همچنین پایه و اساس خودروی یک محصول نحقیقاتی این خوردوساز فرانسوی به نام "رنو ایو (Renault Eve)" نیز بود. این خورودی تحقیقاتی کم مصرف که از مواد سبک ساخته شده بود و از موتور ۱.۱ لیتری رنو ۵ بهره می برد مجهز به ریزپردازنده های کامپیوتری، تعداد زیادی حسگرهای مخصوص و کاربراتوری بود که به صورت الکترونیکی کنترل می شد. این پروژه رنو توسط دولت فرانسه نیز پشتیبانی مالی می شد.
تولید رنو هجده در کارخانه این شرکت در شهر فلینز و در دسامبر سال ۱۹۷۷ آغاز شد. مدیران این شرکت خودروساز در نمایشگاه سال ۱۹۷۸ از این محصول جدید خود رونمایی کردند و بازاریابی و فروش آن چندین ماه بعد آغاز شد. این خودرو در ابتدا به صورت سالن ۴ در و در تریم های TL، GTL، TS و GTS عرضه شد.
مدل های تی ال و جی تی ال به موتور ۱۳۹۷ سی سی ساخت رنو که پیش از این در رنو ۱۲ به کار رفته بود و ۶۳ اسب بخار قدرت داشت مجهز بود. همچنین هر دو مدل از جعبه دنده دستی ۴ سرعته بهره می بردند. این در حالی بود که مدل های تی اس و جی تی اس هر دو به موتور تایپ A با حجم ۱۶۴۷ تجهیز شده بودند. این موتور نیز پیش از این در رنو ۱۷ تی اس به کار گرفته شده بود و می توانست قدرت ۷۸ اسب بخاری برای رنو ۱۸ به همراه داشته باشد. رنو مدل تی اس این محصول خود را به جعبه دنده ۴ سرعته دستی و مدل GTS را به جعبه دنده ۵ سرعته دستی مجهز کرده بود؛ همچنین انتخاب جعبه دنده ۳ سرعته الکترونیکی نیز برای هر دو مدل امکان پذیر بود. مدل های مجهز به جعبه دنده خودکار در ادامه نام خود یک پسوند Automatic نیز داشتند تا آنها را از نمونه های دستی متمایز کند.
شرکت خودروسازی داچیا رومانی به عنوان یکی از شرکای تجاری رنو در سال ۱۹۷۸ تولید خوردوی داچیا ۱۸ را در تعداد بسیار محدود (کمتر از ۱۰۰ دستگاه) برای دولت این کشور آغاز کرد. این کار با هدف جانشینی داچیا ۱۳۰۰ که خود بر پایه رنو ۱۲ ساخته شده بود انجام شد اما مجوز تولید منعقد شده میان رنو و داچیا در سال ۱۹۷۹ با پایان رسید.
رنو هجده به عنوان یک خودروی سایز متوسط اولین محصول این شرکت خودروسازی بود که در آن از موتور ۱.۴ لیتری کلیون بهره گرفته شده بود. همچنین این محصول جزو خودروهایی بود که چرخ های آن توسط سه بست به بدنه متصل می شد و این در حالی بود که در آن زمان استفاده از ۴ یا ۵ بست متداول بود. البته مدل های سال ۱۹۸۳ به بعد به همراه فیس لیفت انجام شده تغییر کردند و به صورت ۴ بست درآمدند.
رنو در سال ۱۹۷۹ اولین تغییرات را در این محصول خود اعمال کرد که شامل کمربندی ایمنی صندلی عقب و استفاده از ساسات خودکار به جای ساسات دستی بود. همچنین در این سال مدلی استیشن واگن رنو ۱۸ نیز به بازار معرفی شد. به علاوه در سال ۱۹۸۰ تمام مدل های تولیدی این خودرو به دینام جدیدی مجهز شدند که از رگلاتور الکترونیکی بهره می برد.
رنو همچنین در اواسط همین سال مدل دیزلی R18 را با موتور ۲۰۶۸ سی سی ۶۶ اسب بخاری معرفی کرد که از نظر مشخصات مکانیکی مشابه رنو ۲۰ دیزل بود. مدل دیزلی در دو نسخه TD و GTD به بازار برخی کشورها ورود کرد.
این شرکت خودروساز اروپایی علاقمندان به قدرت و سرعت بیشتر را نیز فراموش نکرد و در سپتامبر سال ۱۹۸۰ مدل توربو رنو ۱۸ را معرفی کرد. این خودرو از یک موتور ۱۵۶۵ سی سی با قدرت ۱۱۰ اسب بخار، جعبه دنده ۵ سرعته، سیستم تعلیق تقویت شده، رینگ های آلیاژی، اسپویلر عقب و طراحی داخلی مشابه رنو فیوگو بهره می برد. این خودرو در سال های بعد دچار تغییرات دیگر در ظاهر و مشخصات فنی نیز شد. این خودروی رنو از سال ۱۹۸۲ به بازار کشورهای امریکای جنوبی هماند کلمبیا، ونزوئلا و آرژانتین نیز راه پیدا کرد و در نسخه های TX و GTX به فروش رسید. تولید رنو ۱۸ تا سال ۱۹۹۴ در کلمبیا ادامه داشت.
بیش از ۲ میلیون دستگاه از رنو ۱۸ تنها در فرانسه ساخته و فروخته شد و در سال ۱۹۸۹ به انتهای عمر حرفه ای خود رسید.