رنو ۱۲ (Renault ۱۲)
شرکت خودروسازی رنو فرانسه در نمایشگاه بین المللی خودروی پاریس که اکتبر سال ۱۹۶۹ برگزار شد رنو ۱۲ را به علاقمندان معرفی کرد. این محصول رنو در استرالیا با نام رنو ویراژ و در ترکیه با نام رنو توروس به بازار عرضه شد. همچنین شرکت خودروسازی داچیا رومانی به عنوان یکی از شرکای تجاری اصلی رنو نسخه ای از این محصول پرطرفدار آن زمان این شرکت را با نام داچیا ۱۳۰۰ تولید کرد و به بازار فرستاد.
در ژانویه سال ۱۹۶۴ طراحی پروژه ای را آغاز کرد که هدف آن پر کردن فاصله میان دو خودروی رنو ۸ و رنو ۱۶ بود. هدف به صورت اختصاری این گونه تعریف شده بود که "این خودرو باید اقتصادی و از پیچیدگی به دور باشد. همچنین دارای کابینی جادار، صندوقی بزرگ و البته موتوری کوچک باشد. تولید این خودرو باید آسان باشد در نتیجه بتوان آن را در سراسر دنیا تولید کرد. این خودرو می بایست به اندازه کافی برای فرانسوی ها راحت و برای صادرات نیز محصولی قابل اعتماد باشد. همچنین این محصول باید به عنوان پایه ای برای ساخت نسخه های مختلف مورد استفاده قرار گیرد."
این خودرو در همان سال های ابتدایی عرضه توانست به دلیل طراحی داخلی راحت و جادار، طراحی ظاهری جذاب، عملکرد فنی خودرو و مصرف سوخت پایین نظر بسیاری از منتقدان اروپایی را به خود جلب کند. رنو ۱۲ از نظر اقتصادی یک محصول موفق برای این خودروساز فرانسوی بود و حدود ۲ میلیون و پانصد هزار دستگاه از آن به فروش رسید.
طراحی رنو ۱۲ ریشه در طراحی دیگر محصول این کمپانی فرانسوی یعنی رن و۱۶ داشت؛ در واقع برخی از طرح های اولیه مفهومی رنو ۱۶ بیشتر به رنو ۱۲ شباهت داشت تا طراحی نهایی رن و۱۶. با این حال R12 از نظر فنی خودروی کاملاً متفاوتی نسبت به رنو ۱۶ یا رنو ۴ بود. این خودرو ۴۳۴۵ میلیمتر طول، ۱۶۱۶ میلیمتر عرض و ۱۴۳۵ میلیمتر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور آن از یکدیگر نیز ۲۴۴۰ میلیمتر بود. البته نسخه استیشن رنو ۱۲ حدود ۶۵ میلیمتر بلندتر از نسخه سدان این محصول بود. همچنین رنو ۱۲ مانند اکثر محصولات آن زمان رنو از چرخ متحرک جلو بود.
رنو ۱۲ از زمان معرفی در نمایشگاه خودروی پاریس در سال ۱۹۶۹ تنها در مدل ۴ در سالن یا همان سدان موجود بود و در نسخه های L و TL به بازار عرضه می شد. نسخه گران تر TL دارای دو صندلی جلوی مجزای تاشو به جای یک صندلی سرتاسری، محل قرار گیری دست روی درها، چراغ صندوق عقب و داشبورد، شیشه عقب با گرمکن و چراغ های هشدار اضافه بود.
نصب موتور سبک وزن رنو ۱۶ بر روی رنو ۱۲ مسئله ساده ای برای مهندسان رنو بود و بعد ها برای بعضی از نسخه های بالای این خودرو انجام شد. با این وجود رنو از سال ۱۹۴۵ با رقابت شدید بر سر قیمت توانسته بود که سهم بازار خود را تصاحب کند. رنو برای رقابت در بازار خودروهای ۱۳۰۰ سی سی در این محصول خود از یک موتور ۵۴ اسب بخاری بهره برد که می توانست به سرعت ۱۴۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.
رنو در سال ۱۹۷۰ نسخه های جدیدی از رنو ۱۲ را به بازار معرفی کرد. نسخه استیشن نو ۱۲ با تریم های مشابه نسخه سالن به بازار آمدند و مدل قدرتمند تر گوردینی نیز کمی بعدتر معرفی شد. رنو ۱۲ گوردینی به موتور ۱۵۶۵ سی سی با بدنه تمام آلومینیومی مجهز شد که توان تولید ۱۲۳ اسب بخار قدرت را دارا بود. این مدل همچنین از میل لنگی تقویت شده، جعبه دنده ۵ سرعته، ترمز دیسکی خنک شونده در جلو و ترمز دیسکی معمولی در عقب و سیستم تعلیق تقویت شده بهره مند بود؛ رنو ۱۲ گوردینی با این تجهیزات می توانست به سرعت نهایی ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت برسد. ۲۲۲۵ دستگاه از این نسخه رنو ۱۲ تا سال ۱۹۷۱ به فروش رسید و در نهایت تولید آن در سال ۱۹۷۴ با فروش ۵۱۸۸ دستگاه خاتمه یافت. یکی از ویژگی های ظاهری رنو ۱۲ گوردینی قرارگیری خطوط موازی روی رنگ بدنه آن بود.
رنو در سال ۱۹۷۲ از مدل TS رنو ۱۲ پرده برداشت. این مدل از همان موتور ۱۲۸۹ سی سی که در دیگر مدل ها استفاده شده بود بهره می برد اما استفاده از کاربراتور جدید باعث افزایش قدرت موتور به ۶۳ اسب بخار و همچنین افزایش سرعت به ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت شد. استفاده از چرخ های طراحی شده توسط گوردینی، نوار کرومی روی درب های خودرو و دو چراغ جلوی اضافی از وجوه تمایز این مدل با سایر مدل های رنو ۱۲ بود. تجهیز خودرو به پشت سری، دور سنج موتور خودرو و آمپر دما نیز از دیگر ویژگی های مدل TS بود. همچنین در این سال بود که اهرم ترمز دستی خودرو به کف خودرو و بین دو صندلی جلو منتقل شد. رنو یک سال بعد از نسخه TR رنو ۱۲ رونمایی کرد که بیان نسخه های TL و TS بود و از سیستم انتقال قدرت اتومات به صورت استاندارد بهره می برد.
تمامی مدل های رنو ۱۲ در سال ۱۹۷۵ فیس لیفت شدند و تغییراتی در جلو پنچره، لامپ های عقب و داشبورد خودرو ایجاد شد.
تولید و فروش رنو ۱۲ به صورت رسمی در سال ۱۹۸۰ در فرانسه و غرب اروپا متوقف شد اما با این حال در برخی کشورها همچنان تولید شد. آخرین R12 در ترکیه در سال ۲۰۰۰ تولید شد ولی با این وجود داچیا تولید مدل ۱۳۰۰ خود را که بر پایه رنو ۱۲ بود را در مدل های سدان و استیشن تا سال ۲۰۰۴ ادامه داد. به علاوه اینکه مدلی پیکاپی داچیا نیز تا دسامبر سال ۲۰۰۶ همچنان روی خط تولید این شرکت باقی ماند.