رنو ۸ (Renault ۸)

رنو ۸ یک خودروی موتور و محور عقب است که در سالهای دهه ۱۹۶۰ تا اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی توسط این شرکت خودروسازی فرانسوی طراحی و تولید شد. رنو 8 (Renaut 8) در سال ۱۹۶۲ رونمایی شد و ۳ سال بعد مدل پیشرفته تری از آن با نام رنو ۱۰ وارد بازار شد.

رنو ۸ یک خودرو در کلاس خودروهای خانوادگی سایز کوچک یا همان سگمنت C بازار بود که به صورت ۴ درب سالن طراحی و ساخته شد. رنو ساخت این محصول را در سایت تولیدی فلینز در فرانسه آغاز کرد. رنو ۸ که بر اساس معماری رنو دوفین و با مشخصات مشابه با آن از جمله فاصله بین دو محور ۲۲۷۰ میلیمتری ساخته شده بود، به صورت رسمی در ژوئن سال ۱۹۶۲ معرفی شد. با وجود اینکه رنو ۸ تقریباً حدود ۳۰ میلیمتر کم عرض تر از رنو دوفین بود، مهندسان رنو توانستند صندلی های بهتری که هر کدام ۶۰ میلیمتر عریض از مدل پیشین بودند را در این خودرو نصب کنند تا به این ترتیب راحتی رنو ۸ نسبت به مدل قبلی ساخته شده توسط شرکت خودروسازی رنو افزایش داشته باشد.

این محصول رنو ۴۰۰۰ میلیمتر طول، ۱۴۹۰ ملیمتر عرض و ۱۳۷۵ میلیمتر ارتفاع داشت و همانطور که اشاره شد فاصله بین دو محور آن نیز ۲۲۷۰ میلمتر بود.

رنو ۸ همچنین از موتوری بهره می برد که بر اساس موتور رنو ۴ و با بهره گیری از سیستم خنک کننده موتور ساخته شده بود. بارزترین نوآوری که توسط این خودروساز فرانسوی برای نخستین بار در یک خودروی کلاس سدان و با این ابعاد به کار رفته بود مجهز کردن هر چهار چرخ خودرو به ترمزهای دیسکی بود. البته زمانی که رنو ۸ توسط زیر شاخه اسپانیایی شرکت رنو در این کشور معرفی شد برای کاهش هزینه های تولید از ترمزهای کاسه ای در آن بهره گرفته شد.

نسخه های اولیه رنو ۸ در ابتدا با موتور کاملاً جدید ۹۵۵ سی سی کلیون فونته که توسط رنو ساخته شده بود و می توانست تا ۴۳ اسب بخار قدرت تولید کند عرضه شدند.

رنو در سال ۱۹۶۳ و در ابتدا برای بازار فرانسه نسخه از رنو ۸ را با سیستم انتقال قدرت خودکار و طراحی منحصر به فرد که توسط جاگر ساخته شده بود به بازار ارائه کرد. این خودرو البته در ابتدا در نمایشگاه خودروی پاریس که در سپتامبر سال ۱۹۶۲ برگزار شد به نمایش درآمد. با وجودی که در آن زمان گفته می شد که این سیستم شکلی از سیستم انتقال قدرت خودکار است اما اگر بحواهیم نگاه واقع بینانه ای به آن داشته باشیم بیشتر حالتی از یک کلاچ خودکار بود که در آن زمان در بسیاری از خودروهای پرچمدار خودروسازان آلمانی نیز مورد بهره برداری قرار گرفته بود. در این سیستم یک متصل کننده پودری فرومغناطیس که توسط اسمیت ساخت شده بود جایگزین کلاچ شده بود.

البته خود سیستم انتقال قدرت یک یونیت سه سرعته مکانیکی مشابه با همان چیزی بود که در رنو دوفین نیز به کار گرفته شده بود با این تفاوت که از همان ابتدا با سینکرومش بر روی همه دنده همراه بود. این سیستم از یک دکمه روی داشبورد برخوردار بود که که به راننده اجازه می داد جلو یا عقب را انتخاب کند و فرمان دهنده ای که سرعت خودرو و موقعیت دریچه گاز را تعیین کند. یکی از مزایای این سیستم نسبت به سیستم انتقال قدرت دستی مصرف بهینه تر سوخت و نصب آسان ترش بر روی خودرو بود.

رنو پس از چندی تصمیم به ارائه نسخه هایی از رنو ۸ با موتور قوی تر گرفت و در نتیجه نسخه ای را با کد R1132 و نام رنو ۸ ماژور در سال ۱۹۶۴ عرضه کرد که از موتور ۱۱۰۸ سی سی با ۴۹ اسب بخار بهره می برد. با این وجود هنوز قرار بود مدل های قوی تری نیز ازائه شوند و پس از مدتی نسخه گوردینی رنو ۸ با کد R1134 در همان سال معرفی شد. رنو ۸ گوردینی با وجود اینکه از موتوری با همان حجم استفاده می کرد اما توان آن به ۸۹ اسب بخار افزایش پیدا کرده بود. البته این تنها تغییرات این نسخه نبودند و علاوه بر این جعبه دنده دستی ۴ سرعته، کمک فنر دوگانه در عقب و فنر های تقویت شده نیز به این خودرو اضافه شده بودند. رنو ۸ گوردینی تنها به رنگ آبی موجود بود و روی بدنه آن برچسب هایی به رنگ سفید به چشم می خورد. یکی از وجوه تمایز رنو ۸ گوردینی با نسخه ماژور استفاده از چراغ های جلوی بزرگتر بود.

مهندسین رنو در سال ۱۹۶۷، رنو ۸ گوردینی را با تغییراتی از جمله چراغ جلوی اضافه و تقویت موتور با کد R1135 به بازار ارائه کردند؛ این محصول جدید از یک موتور ۱۲۵۵ سی سی با قدرت ۹۹ اسب بخار برخوردار بود. همچنین نسخه ورزشی یا اسپورت رنو ۸ با نام رنو ۸ اس (Renault 8S) با موتور ۱۱۰۸ سی سی و قدرت ۵۹ اسب بخار و همچنین تغییرات کوچک ظاهری در اختیار علاقمندان قرار گرفت.

تولید و فروش رنو ۸ در سال ۱۹۷۳ در فرانسه متوقف شد. همچنین تولید این محصول تا سال ۱۹۷۰ در بغارستان با نام بلغار رنو ۸ و در اسپانیا نیز تا سال ۱۹۷۶ ادامه پیدا کرد. شرکت خودرسازی داچیا رومانی به عنوان یکی از شرکت های زیر مجموعه گروه رنو نسخه ای از رنو ۸ را تحت لیسانس این شرکت فرانسوی و با نام داچیا ۱۱۰۰ بین سالهای ۱۹۶۸ و ۱۹۷۲ تولید کرد؛ داچیا در مجموع ۳۷.۴۵۶ دستگاه از این محصول را تولید کرد و به فروش رساند.