رنو ۷ (Renault ۷)
بازار خودروی اسپانیا یکی از بازارهای مورد علاقه شرکت رنو برای فروش محصولات آن بود. لویی رنو، بنیانگذار شرکت خودروسازی رنو خودروهای خود را از آغاز قرن بیستم میلادی تا سال ۱۹۳۶ که به علت شروع جنگ داخلی از بازار اسپانیا خارج شد در آنجا به فروش می رساند. شرکت رنو در آن زمان تلاش می کرد تا شرکت وارد کننده خودرویی را در اسپانیا راه اندازی کند اما دولت وقت اسپانیا در برابر این تلاش ها ایستادگی کرد. بنابراین شرکت رنو برای راه اندازی فروشگاه محصولات خود در اسپانیا شرکت فاسا (FASA) را در سال ۱۹۵۱ راه اندازی کرد که در آن زمان رنو ۴ سی وی را تحت لیسانس رنو تولید می کرد. این شرکت دارای یک پایگاه تولیدی در شهر وایادولید اسپانیا بود و رنو ۱۵ درصد سهام آن را در اختیار داشت.
بازار اسپانیا در آن زمان قدرت مالی زیادی نداشت با این حال رنو دوفین در سال ۱۹۵۹ و رنو ۴ در سال ۱۹۶۴ به این بازار راه پیدا کردند. در اواسط دهه ۱۹۵۰ دولت ژنرال فرانکو برنامه ای را برای مدرن سازی صنایع اسپانیا آغاز کرد که منجر به بازگشایی کارخانجات و افزایش درآمد سرانه مردم این کشور شد. افزایش قدرت خرید مردم اسپانیا به سود صنعت خودروسازی این کشور نیز شد و در نتیجه در دهه ۱۹۶۰ شرکت های رنو- فاسا و سئات سود بالایی از این اتفاق بردند. در پی این اتفاق سایت تولیدی رنو – فاسا در اسپانیا ۴ برابر شد تا بتواند پاسخگوی نیاز بازار باشد.
با تداوم بهبود اوضاع اقتصادی در اسپانیا رنو سرمایه خود در شرکت مشترک را به ۴۹.۹% افزایش داد و شرکت برخی از تولید کنندگان پیمانی را به منظور کنترل فرایند تولید خودرو خریداری کرد. با این اقدامات شرکت رنو – فاسا توانست در سال ۱۹۷۳ یک سوم فروش بازار خودروی اسپانیا را در اختیار خود بگیرد. همچنین رنو کارخانه جدیدی را در اواخر سال ۱۹۷۲ راه اندازی کرد و تولید رنو ۵ را از سال ۱۹۷۳ در آن آغاز کرد.
شرکت خودروسازی رنو فرانسه پس از موفقیت چشمگیر خودروی دوست داشتنی و محبوب رنو ۵ تصمیم گرفت که نسخه سدانی از آن را به بازار خودروی کشور اسپانیا عرضه کند. این اتفاق با طراحی و تولید خودرویی به نام رنو ۷ توسط یکی از شرکای تجاری رنو در اسپانیا با نام فاسا-رنو (FASA-Renault) بین سال های ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۴ میلادی رخ داد.
رنو ۷ به همراه رنو ۳ دو خودرویی بودن که در زمان ملی شدن شرکت رنو تولید شدند؛ رنو ۳ تنها در بازار فرانسه و رنو ۷ نیز تنها در بازار اسپانیا فروخته شدند بنابراین شاید به همین دلیل است که این دو خودرو خیلی زود به دست فراموشی سپرده شدند.
این خودرو که یک سالن ۴ در به حساب می آند از نظر ظاهری بسیار شبیه رنو ۵ هاچبک بود که دو سال قبل عرضه شده بود. رنو ۷ از نظر مکانیکی تفاوت زیادی با رنو ۵ نداشت و البته با طیف موتورهای محدودتری به بازار عرضه شد. رنو ۷ از جعبه دنده، کلاچ، سیستم انتقال قدرت، ترمز، سیستم تعلیق و شیشه جلوی مشترک با رنو ۵ بهره می برد.
رنو ۷ چهار درب داشت و به جای صندوق هاچبک نسخه های سه در و پنج در رنو ۵ از صندوق عقبی مشابه خودروهای سدان بهره می برد. طراحی این اتوموبیل جزو خودروهای موتور وسط و محور جلو بوده است. اگر بخواهیم این خودرو را از لحاظ ابعادی مورد بررسی قرار دهیم می بینیم که این خودرو ۳۸۹۰ میلیمتر طول، ۱۵۲۵ میلیمتر عرض و ۱۴۰۰ میلیمتر ارتفاع داشت. همچنین فاصله بین دو محور رنو ۷ در سمت راست ۲۵۰۵ ملیمتر و در سمت چپ نیز ۲۵۳۵ میلیمتر بود و معادل ۸۱۵ کیلوگرم وزن داشت. تغییرات بدنه رنو ۷ نسبت به رنو ۵ یکی از دلایل افزایش فاصله بین دو محور خودرو بود.
یکی دیگر از وجوه تمایز میان رنو ۷ و رنو ۵ که ظاهر زیبایی به رنو ۷ داده بود استفاده از سپر فلزی با روکش کروم به جای سپرهای غیرهمرنگ بدنه پلاستیکی استفاده شده در رنو ۵ بود. شرکت رنو به همراه شریک تجاری اسپانیا آن رنو ۷ را با موتور ۱۰۳۷ سی سی به بازار عرضه کردند. این موتور می توانست قدرت ۴۴ تا ۵۰ اسب بخاری را برای خودرو به همراه داشته باشد.
رنو ۱۵۹۵۳۳ دستگاه از این محصول خود را تولید کرد که بخش عمده آن نیز به فروش رفت؛ موفقیت رنو ۷ در خارج از بازار اسپانیا به دلیل عرضه رنو ۱۲ با قیمت پایین تر زیاد ادامه پیدا نکرد.
شرکت خودروسازی رنو این محصول خود را در سال ۱۹۷۹ باز طراحی و همچنین در سال ۱۹۸۰ نسخه ای با موتور ۱۱۰۸ سی سی از آن را به بازار عرضه کرد. تولید رنو ۷ در سال ۱۹۸۰ و در پی ورود رنو ۹ به بازارهای جهانی متوقف شد.