رنو دوفین (Renault Dauphine)

رنو دوفین یک خودروی سدان اقتصادی موتور عقب است که تولید آن از سال ۱۹۵۶ میلادی توسط این خودروساز فرانسوی آغاز شد. این خودرو که بدنه آن بر اساس طراحی سه جعبه ای انجام شده بود به عنوان جانشین دیگر خودروی محبوب آن زمان رنو یعنی رنو 4CV به بازار عرضه شد و توانست اولین خودروی فرانسوی لقب بگیرد که بیش از ۲ میلیون دسنگاه از آن تولید شد. این خودرو در زمان عرضه خود رقبای زیادی از جمله سیتروئن 2CV، فولکس واگن بیتل، مینی و فیات ۵۰۰ را در پیش روی داشت.

رنو دوفین به عنوان یک خودروی ۴ درب، ۳۹۳۷ میلیمتر طول، ۱۵۲۴ میلیمتر عرض، ۱۴۴۱ میلیمتر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور آن نیز ۲۲۶۷ میلیمتر بود.

پیر لوفاشی به عنوان مدیرعامل رنو و جانشین لویی رنو؛ بنیانگذار این شرکت سعی داشت که در برابر خواسته وزارت صنایع فرانسه برای تبدیل رنو به کارخانه تولید کامیون ایستادگی کند. وی حیات رنو را در صنعت خودروسازی می دید و توانست با تولید خودروی رنو 4CV که حدود ۵۰۰ هزار دستگاه از آن تولید شد به موفقیت قابل ملاحظه ای در این زمینه دست پیدا کند.

سال ۱۹۴۹ را باید زمان آغاز پروژه رنو دوفین دانست.لوفاشی طی گفتگوی با فرناند پیکارد، یکی دیگر از مدیران رنو به این نتیجه رسیدند که رنو 4CV برای شرایط پس از جنگ جهانی مناسب بود و در آن زمان مصرف کنندگان فرانسوی به خودرویی نیاز پیدا کرده بودند که متناسب با استانداردهای ارتقا یافته زندگی در زمان سالهای پس از جنگ بود. بنابراین شروع مطالعات درباره خودروی جدید بسیار حیاتی به نظر می رسید. مدیرعامل رنو خواستار این بود که برای کاهش هزینه های طراحی و ساخت خودروی جدید بیشترین استفاده از اجزای رنو 4CV در این خودرو لحاظ شود. این پروژه با نام اولیه "پروژه ۱۰۹" در سال ۱۹۴۹ میلادی آغاز شد.

مهندسین رنو ۵ سال زمان را صرف توسعه رنو دوفین کردند. در این مدت آنها ضمن ساخت مدل هایی از جنس خاک رس از رنو دوفین مطالعاتی را درباره ایرودینامیک خودرو، طراحی داخلی و... را انجام دادند و در نهایت اولین نسخه آزمایشی فلزی این محصول را تولید کردند. این نمونه اولیه مخفیانه در ۲۴ جولای سال ۱۹۵۴ در یکی از سایت های رنو در فرانسه برای اولین بار مورد آزمایش قرار گرفت.

مهندسان رنو در این آزمایش ها که با همکاری لابراتورهای جدید همراه بود مواردی همچون سرعت بیشینه، شتاب، ترمز گیری، مصرف سوخت، فرمان پذیری، گرمایش و تهویه، سواری، میزان سرو صدا و پایداری و دوام قطعات رنو دوفین را مورد بررسی قرار دادند. آنها قطعات این محصول را تحت ازمایش های مکانیکی قرار داده و آنها را برای تولید بازطراحی کردند.

در سال ۱۹۵۳ پیکارد یک نمونه آزمایشی را برای تست عملکرد در شرایط آب و هوای خشک به اسپانیا برد اما نیتجه این آزمایش تنها ۵ چرخ پنچر و یک موتور آسیب دیده پس از ۲۲۰۰ کیلومتر رانندگی بود. پس از این اتفاق لوفاشی از مهندسین خود خواست که یک دستگاه رنو دوفین را مستقیماً در برابر فوکس واگن بیتل مورد آزمایش قرار دهند. در پی این آزمایش مهندسین رنو به این نتیجه رسیدند که سر و صدای اشین بسیار بالا، تهویه داخلی و درزبندی درها ناکافی و از همه مهمتر اینکه ظرفیت ۷۴۸ سی سی موتور پایین بودند. پس از انجام این آزمایش موتور خودرو باز طراحی شد و ظرفیتش به ۸۴۵ سی سی افزایش یافت.

در سال ۱۹۵۴ سری دوم نمونه های آزمایشی رنو دوفین برای تست تصادف ساخته شدند. لوفاشی این آزمایشات را به دقت دنبال می کرد اما تا زمان شروع تولید این محصول زنده نماند. لوفاشی دز فوریه سال ۱۹۵۵ در پی یک سانحه رانندگی در گذشت تا نتیجه تلاش های خود را مشاهده نکند و با مرگ لوفاشی پیر دریفوس جانشین وی شد.

در نهایت پس از انجام آزمایشات مختلف و تست جاده رنو دوفین به خط تولید راه یافت و در دسامبر سال ۱۹۵۵ اولین نمونه تولید شده را در اختیار مدیر عامل جدید قرار دادند. همچنین رنو به صورت رسمی در نوامبر همان سال از محصول جدید خود برای خبرنگاران رونمایی کرد و آنها را برای آزمایش این خودرو دعوت کرد. شرکت خودروسازی رنو فرانسه در نهایت در ۶ مارس سال ۱۹۵۶ در حضور بیش از ۲۰ هزار نفر از رنو دوفین پرده برداشت.

این محصول جدید رنو در آن زمان به همراه رنو 4CV و رنو فرگیت در بازار وجود داشتند و از نظر ابعاد بین این دو خودرو قرار می گرفت. رنو دوفین همان فرمت موتور عقب، چهار در و طراحی سه جعبه ای رنو 4CV را دنبال می کرد اما با این تفاوت که فضا و قدرت بیشتر را برای سرنشینان فراهم می کرد و آغاز دوره تازه ای از توجه رنو به طراحی داخلی خودرو و رنگ آمیزی بدنه آن بود.
رنو دوفین از یک موتور ۸۴۵ سی سی با قدرت ۳۲ اسب بخار بهره می برد که توسط آب خنک می شد. این خودرو به استقاده از این موتور می توانست ظرف مدت ۳۲ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. رنو این محصول خود را به جعبه دنده دستی سه سرعته عرضه کرد. همچنین در سال ۱۹۶۱ به سیستم انتقال قدرت سه سرعته با کنترل الکتریکی مکانیکی مجهز شد که همانند ک سیستم کاملاً خودکار عمل می کرد.

گروه رنو چند مدل از این خودروی محبوب خود را به بازار عرضه کرد؛ رنو آنداین (Renault Ondine) یک مدل با کیفیت بالاتر از رنو دوفین بود که در سال ۱۹۶۱ معرفی و به مدت دو سال به بازار عرضه شد؛ این خودرو از یک سیستم انتفال قدرت ۴ سرعته بهره می برد.

چندی بعد نسخه های گوردینی رنو دوفین با سیستم انتفال قدرت ۴ سرعته، ۴ ترمز دیسکی از سال ۱۹۶۴ و افزایش قدرت موتور به ۴۷ اس بخار به علاقمندان معرفی شدند.

رنو در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی برای دوری از فرهنگ تک محصولی بودن که فولکس واگن را در ورطه نابودی قرار داده بود تصمیم گرفت فرایند ساخت و تولید رنو ۸ به عنوان جانشین رنو دوفین را شتاب دهد و این کار در سال ۱۹۶۲ به سرانجام رسید.

رنو پایان تولید دوفین را با سخت ۱۰۰۰ مدل نسخه محدود از این خودرو جشن گرفت. آخرین مدل پایه رنو دوفین در دسامبر سال ۱۹۶۶ و آخرین مدل گوردینی آن در دسامبر سال ۱۹۶۷ تولید شدند.