رنو ترافیک (Renault Trafic)

رنو ترافیک در سال ۱۹۸۰ توسط گروه خودروسازی رنوی فرانسه معرفی شد و تاکنون به عنوان یک خودروی تجاری سبک با همان LCV در خطوط تولید این شرکت باقی مانده است. رنو ترافیک را می توان یکی از اولین خودروهای تجاری سبک نامید که دارای طراحی متفاوت با دیگر خودروهای همکلاس نسل خود بود و از طراحی مربعی شکل بدنه مرسوم آن زمان خارج شد.

نسل اول رنو ترافیک (سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۱)

نسخه اصلی رنو ترافیک از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۰ به فروش رسیده است و البته که این خودرو در تمام طول این مدت بهبودها و بازطراحی نیز شده است.

این محصول رنو جزو اولین وسایل نقلیه بود که رادیاتور خودرو پشت جلو پنجره آن قرار گرفت و در اوایل دهه ۱۹۸۰ نیز با قرار گرفتن چراغ ها نمایی کامل تر پیدا کرد. این بهبود های ظاهری تا اوایل دهه ۱۹۹۰ ادامه داشت تا رنو ترافیک جذابیت ظاهری خود را حفظ کند. در سال ۲۰۰۱ بود که جانشین جدید برای این محصول پر طرفدار رنو معرفی شد.

رنو ترافیک در طول این مدت از نظر مکانیکی دچار دگرگونی شدیدی نشد و البته در مدل های مختلف از نظر میزان حجم بار، فاصله میان دو محور جلو و عقب، محل قرارگیری موتور در جلو یا عقب خود و همچنین نسخه ۴ چرخ متحرک (4WD) به بازار آمد.

این خودروی رنو در طول این سال ها به موتور های مختلفی مجهز شد که عبارتند از: موتورهای ۱۳۹۷ سی سی، ۱۶۴۷ سی سی، ۱۷۲۱ سی سی، ۱۹۹۵ سی سی و ۲۱۶۵ سی سی بنزینی و موتور ۱۸۷۰ سی سی، ۲۰۶۸ سی سی و ۲۴۹۹ سی سی دیزلی.

همچنین این خودرو از جعبه دنده ۴ یا پنج سرعته عرضه می شد که در برخی از مدل ها جعبه دنده خودکار نیز به چشم می خورد. موتورهای بنزینی در ابتدا از کاربراتور و بعدها از نوع انژکتوری شدند. این خودرو به لطف جعبه فرمان نرم و همین طور جعبه دنده کارای خود دارای فرمان پذیری مطلوبی بود. رنو ترافیک همواره به عنوان یک خودروی ون مقرون به صرفه از سوی مشتریان دیده می شده است؛ هم کاربران معمولی و هم شرکت های سازنده خانه های متحرک.

در سال ۱۹۹۵ رنو ترافیک آخرین فیس لیفت خود را هم دریافت کرد؛ این تغییرات شامل جلو پنجره جدید، چراغ های خطر با طراحی تازه، آینه های های جانبی بزرگتر و بهبود طراحی داخلی خودرو با استفاده از داشبورد جدید و صندلی های قابل تنظیم می شدند.

نسل دوم رنو ترافیک (سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴)

نسل دوم رنو ترافیک از همکاری مشترک میان اوپل آلمان، نیسان ژاپن به عنوان شریک تجاری رنو و شرکت خودروسازی رنو فرانسه به وجود آمد. این خودرو با برند اوپل / واکسال ویوارو (Opel/Vauxhall Vivaro) و همچنین نیسان پریمستر (Nissan Primastar) نیز به فروش رسید. این خودرو توسط تیم بخش طراحی شرکت رنو طراحی شد. همچنین تیم مهندسی واحد خودروهای تجاری سبک این شرکت مسئولیت توسعه رنو ترافیک را بر عهده گرفت. بخش ساخت نیز توسط کمپانی جنرال موتورز اروپا در سایت تولیدی لوتان انجام گرفت. به علاوه اینکه طی توافقی که میان رنو و نیسان منعقد شد تعدادی از این خودرو در سایت تولید نیسان در شهر باسلونای اسپانیا تولید شدند.

رنو ترافیک نسل دوم در مدل های مختلف ون و پیکاپ تولید شد که شامل مدل های با فاصله دو محور کوتاه (SWB) و بلندتر (LWB) بودند. مدل SWB این خودرو دارای ۴۷۸۲ میلیمتر طول، ۱۹۰۴ میلیمتر عرض، ۲۴۹۷ میلمتر ارتفاع و فاصله دو محور ۳۰۹۸ بود. همچنین مدل LWB نیز ۵۱۸۲ میلیمتر طول، ۱۹۰۴ میلیمتر عرض، ۲۸۰۰ میلیمتر ارتفاع و فاصله ممحور ۳۴۹۸ میلمتر داشت.

به علاوه ون رنو ترافیک در مدل سه سرنشین تا ۹ سرنشین نیز عرضه شد که البته تمام صندلی قابلیت جمع آوری و تبدیل آن به فضای باری را داشتند. نام خودرو نیز از معادل فرانسوی کلمه "تجارت" گرفته شده است. در سال ۲۰۰۶ این خودرو فیس لیفتی دریافت کرد که طی آن چراغ راهنمای نارنجی رنگ در داخل چراغ جلو قرار گرفت.

رنو این محصول خود را با موتور ۲ لیتری بنزینی و ۴ موتور ۱.۹ لیتری، ۲ لیتری و ۲.۵ لیتری دیزلی و با سیستم انتقال قدرت ۶ سرعته دستی و ۶ سرعته اتومات به بازار عرضه کرد. مدل بنزینی این خودرو توان تولید ۱۱۸ اسب بخار قدرت و گشتاور ۱۹۰ نیوتن متر را دارا بود.

نسل سوم رنو ترافیک (سال ۲۰۱۴ تاکنون)

رنو نسل سوم این خودروی دوست داشتنی خود را در سپتامبر سال ۲۰۱۴ معرفی کرد. این خودرو در اروپا با برند اوپل نیز فروخته شد. همچنین شرکت فیات خودروی ونی با نام Talento را بر اساس رنو ترافیک در سال ۲۰۱۶ معرفی کرد. تولید این محصول در کارخانه ساندویل در کشور فرانسه متمرکز شده است. این در حالی است که مدل های اوپل / واکسال این محصول در سایت تولیدی جنرال موتورز اروپا در لوتان انجام می شود.

مدل ون این خودرو نیز در دو مدل عرضه می شود که یکی از آنها دارای فاصله بین دو محور کوتاه به طول ۲.۵ متر است که تا ۳.۷ متر نیز قابل افزایش است و مدل دیگر که دارای فاصله بین دو محور بلندتر به طول ۲.۹ متر و قابل افزایش تا ۴.۱۵ متر است. هر دو مدل این خودرو توان جابجای سرنشین یا بار تا وزن ۱.۲ تن را دارا هستند. البته در مدل هایی که برای حمل سرنشین ساخته شده اند بدنه خودرو دارای پنجره رو به بیرون است که در مدل های مخصوص حمل بار این پنجره ها حذف شده اند.

رنو ترافیک دارای موتور ۱.۶ لیتری دیزل تک توربوشارژ با ۸۹ اسب بخار قدرت در دور موتور ۳۵۰۰ دور بر دقیقه و ۲۶۰ نیوتن متر گشتاور در ۱۵۰۰ دور بر دقیقه مناسب مدل کوتاه تر و موتور ۱.۶ لیتری دیزلی با ۱۳۸ اسب بخار قدرت در ۳۵۰۰ دور بر دقیقه و ۳۴۰ نیوتن متر گشتاور در ۱۵۰۰ دور بر دقیقه برای مدل بلند‌تر است. شتاب صفر تا صد ۷.۵ ثانیه ای این مدل واقعاً خیره کننده است.

ون رنو ترافیک به دلیل در دسترس بودن قدرت و گشتاور موتور در دورهای پایین دارای قدرت کشش بالایی است که در جاده و خیابان می تواند آنچه از آن انتظار می رود را به خوبی انجام دهد.

طراحی نسل سوم این خودرو دارای ظاهری تهاجمی است که با استفاده از خطوط بر روی بدنه کاملاً این حس را منتقل می کند. همچنین استفاده از چراغ های بزرگ در کنار جلو پنجره و نوارهای کرومی که به لوگوی بزرگ رنو در مرکز ختم می شود القا کننده زبان طراحی محصولات رنو به رهبری لارن ون دن آکر که خالق خودروهایی همچون رنو تلیسمان و رنو کولیوس است.

این خودرو در داخل خود دارای فضاهای زیادی برای قرار گرفتن وسایل شخصی سرنشینان است؛ همچنین فضایی در داخل آن برای قرار گرفتن لپ تاپ و تبلت در نظر گرفته شده است. رنو ترافیک دارای سیستم تهویه مطبوع به صورت دستی است. همچنین در کنار این موارد رنو این محصول خود را به سیستم R-Link رنو مجهز کرده است که از طریق یک صفحه نمایش لمسی و کنترل کننده های روی فرمان دسترسی آسانی را به امکانات رنو ترافیک فراهم کند. از جمله این امکانات می توان به نرم افزار مسیریابی TomTom، اتصال تلفن به خودرو، دسترسی به موسیقی، اطلاعات سفر و همجنین دسترسی به فروشگاه نرم افزاری رنو را برشمرد.

رنو ترافیک دارای دوربین دنده عقب، محدود کننده سرعت، دستیار شروع به حرکت در سربالای، سیستم نظارت بر فشار باد لاستیک و کارت هندزفری رنو است. همچنین رنو ترافیک از سیستم کنترل پایداری الکترونیکی نیز بهره می برد.