رنو ۱۶ (Renault ۱۶)
رنو ۱۶ یک خودروی هاچبک خانوادگی است که بین سال های ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۰ میلادی توسط این شرکت خودروسازی فرانسوی تولید و به بازار عرضه شد.
این شرکت خودروساز اروپایی در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی خودروهایی با ابعاد کوچک مانند هاچبک رنو ۴ و خودروی موتور عقب رنو دوفین به بازار عرضه می کرد و قصد داشت تا محصولی را برای جانشینی رنو فرگیت که ابعاد بزگتری داشت تولید کند.
رنو در سال ۱۹۶۵ در نمایشگاه خودروی ژنو از این محصول لوکس خود رونمایی کرد؛ رونمایی رنو ۱۶ یک انقلاب واقعی در شاخه خودروهای هاچبک محسوب می شد. رنو این انقلاب را هم در طراحی بدنه و هم در مشخصات فنی محصول تازه خود به کار برد. در واقع رنو ۱۶ را باید آغاز تولید خودروهای خانوادگی رنو در دوران پس از جنگ جهانی دانست.
این هاچبک جدید رنو از طراحی بدنه منحصر به فردی برخودار بود؛ یک طراحی دو جعبه ای به همراه راه دسترسی به قسمت بار خودرو. مهندسین رنو در این خودرو کیفیت و عملکرد را با طراحی ظاهری زیبا ترکیب کردند تا بتوانند خودرویی درخور توجه را برای علاقمندان به خودروهای خانوادگی تولید کنند.
پیر دریفوس، مدیرعامل فقید گروه رنو از گاتسون ژوشه، مهندس صنایع و ایرودنیامیک درخواست کرد که مسئولیت هدایت تیم تحقیقاتی رنو ۱۶ را بر عهده بگیرد. شغل اصلی وی زمانی که در سال ۱۹۵۸ به رنو ملحق شد بازسازی رنو فرگیت بود. ژوشه همچنین ایده ساخت خودرویی با طراحی سه جعبه ای و موتور شش سیلندر را در ذهن می پروراند. دریفوس این پروژه را بلند پروازانه و جاه طلبانه می دانست اما اعتقاد داشت که این پروژه فاقد ویژگی های متمایز بود.
در نتیجه این تبادل آرا مشخصات مورد نظر بر روی کاغذ پیاده و پروژه ۱۱۵ معروف به "رنو ۱۵۰۰" آغاز شد. ایو ژرژس مسئولیت مهندسی خودرو و ژوشه نیز مسئولیت طراحی آن را عهده دار شدند. این دو ظرف مدت ۴ سال خودرویی را طراحی کردند که دارای نوآوری های عملکردی و تکنولوژی بود و در عین حال از طراحی منحصر به فردی نیز بهره می برد.
تیم طراحی در حاشیه این پروژه بر روی یک خودروی کوپه نیز کار می کرد که در نهایت به دلیل سودآوری نامناسب متوقف شد. رنو ۱۶ از طراحی دو جعبه ای بهره می برد و دارای شش پنجره بود. خطوط بدنه، اتصال و یکپارچگی سقف به قسمت عقب خودرو از موارد نوآورانه طراحی خودرو بود. پیر دریفوس، مدیرعامل رنو علی رغم ظاهر نامتعارف رنو ۱۶ با بیان اینکه این خودرو برای خانواده های جامعه مدرن مصرف گرا جذاب خواهد بود بر روی آن مهر تائید زد. رنو ۱۶، ۴۲۴۰ میلیمتر طول، ۱۶۲۸ میلیمتر عرض، ۱۴۵۰ میلیمتر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور آن ۲۷۲۰ میلیمتر بود.
رنو ۱۶ در آن زمان با تلفیقی از دسته بندی خودروهای هاچبک و خودروهای تجاری خودرویی کاملاً چند منظوره به حساب می آمد. صندوق عقب این خودرو به لطف صندلی های متحرک، تا شونده و حتی قابل حذف می توانست در ۴ حالت مختلف چیده شود و فضایی بین ۳۴۶ لیتر تا ۱۲۰۰ لیتر فضا داشته باشد. این صندلی ها همچنین طوری طراحی شده بودند که می توانستند مورد استفاده های مختلفی مانند صندلی کودک و حالت استراحت قرار بگیرند. رنو ۱۶ از ابتدا به عنوان یک خودروی خانوادگی طراحی شده بود که اساساً از بقیه رقبا متفاوت بود.
رنو ۱۶ همچنین از نظر مشخصات فنی نیز در آن زمان خودرویی مدرن و آوانگارد به حساب می آمد. استفاده از سیستم چرخ متحرک جلو و قرار گرفتن موتور در قسمت جلوی خودرو از جمله نوآوری های رنو ۱۶ بودند که آن را به خودرویی فوق العاده برای رانندگی تبدیل کرده بودند. موتور رنو ۱۶ همانند جعبه دنده و سر سیلندر ها همگی از جنس آلومینوم و با تکنولوژی دایکاست ساخت شده بودند و این اتافق برای اولین بار در اروپا رخ می داد. همچنین از سال ۱۹۶۸ و با ظهور مدل TS رنو ۱۶ امکانات نوآورانه ای مانند گرمکن شیشه عقب، لامپ های جلوی هالوژنی، برف پاک کن دو حالته و ۴ آب پاش و آینه وسط با تنظیمات شب و روز به صورت استاندارد در این محصول رنو به کار گرفته شد.
مهندسین رنو در سال ۱۹۶۹ این خودرو را به چراغ دنده عقب، شیشه بالابر برقی در قسمت جلو، سانروف برقی و تو دوزی چرمی تجهیز کردند. رنو ۱۶ با این امکانات وسیع تبدیل به خودرویی با وقار برای خانواده های آن زمان شده بود. رنو ۱۶ در سال ۱۹۶۶ بالاتر از رولز رویس سیلور شادو به عنوان خودروی سال انتخاب شد.
این محصول رنو در طول حیات ۱۵ ساله خود چندین بار تحت تغییر قرار گرفت و در سال ۱۹۷۱ نسخه فاز ۲ آن معرفی شد. رنو ۱۶ در زمان معرفی از یک موتور ۱۴۷۰ سی سی با ۵۵ اسب بخار قدرت بهره می برد که در نسخه TS موتور ارتقا پیدا کرد و یک واحد ۱۵۶۵ سی سی با ۸۵ اسب بخار قدرت بر روی خودرو نصب شد.
رنو ۱۶ در سال ۱۹۶۹ تبدیل به اولین خودروی فرانسوی شد که از جعبه دنده خودکار ساخت فرانسه استفاده می کرد. البته این نوع جعبه دنده در ابتدا در خودروهای رنو ۱۶ نسخه TA نصب شد اما از سال ۱۹۷۲ به عنوان یک آپشن قابلیت نصب برای روی تمامی موتور ها را پیدا کرد. کلمه " Automatic" بر روی درب عقب خودروهایی که از این جعبه دنده استفاده می کردند آنها را متمایز می کرد. رنو ۱۶ از سال ۱۹۷۳ تا اواخر دوران تولیدش در سال ۱۹۸۰ با موتور ۱۶۴۷ سی سی با قدرت ۹۳ اسب بخار و تحت عنوان TX ساخته می شد و می توانست به سرعت بیشینه ۱۷۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. البته این مدل به قفل مرکزی و کمربند ایمنی جدید مجهز بود؛ امکانات نوآورانه ای که همگی به افزایش کیفیت زندگی مالکان رنو ۱۶ کمک می کردند.
رنو حدود یک میلیون و هشتصد و چهل و شش هزار دستگاه رنو ۱۶ را با موتورهای ۱۴۷۰ سی سی، ۱۵۶۵ سی سی و ۱۶۷۴ سی سی به همراه جعبه دنده های ۴ سرعته و ۵ سرعته دستی و ۳ سرعت اتومات در سایت تولیدی در نرماندی تولید کرد.