رنو کاراول (Renault Caravelle)

رنو کاراول (Renault Caravelle) یک خودروی اسپورت تولید شده توسط شرکت خودروسازی رنو فرانسه که بین سال های 1958 تا 1968 توسط این کمپانی طراحی و تولید شد. این خودرو در نمایشگاه بین الملی خودروی پاریس در سال 1958 رونمایی شد.

این محصول یک خودروی موتور عقب، محور محرک عقب کروک دو و چهار نفره بود که توسط پیترو فروا و بر اساس دیگر خودروی محبوب رنو یعنی دوفین تولید شد. این خودرو در خارج از بازار امریکای شمالی و بریتانیا تا سال 1962 و با نام رنو فلوراید عرضه می شد.

موفقیت فولکس واگن بیتل در آمریکای شمالی رنو را تحت تاثیر قرار داده بود و این شرکت به دنبال راهی برای تکرار این موفقیت برای رنو دوفین بودند. نمایندگی های ایالات متحده شرکت خودروسازی رنو در کنفرانس توزیع کنندگان آمریکای شمالی این کمپانی که در فلوریدا برگزار شد، خواستار ساخت یک مدل کوپه / کابریولت  از رنو دوفین شدند تا تصویر رنو را در بازار بحرانی ایالات متحده بهبود بخشد. پیر دریفوس، مدیر عامل فقید آن زمان رنو با این درخواست موافقت کرد و از آنجایی که این ایده در شهر فلوریدا متولد شده بود این خودرو نام رنو فلوراید را بر خود دید.

با این حال این نام گذاری چندان هم بدون حاشیه نبود چرا که نام "فلوراید" در بقیه 49 ایالات امریکا به جز فلوریدا نوعی بی احترامی به حساب می آمد. به همین دلیل و برای رضایت مشتریان از نام خودرو، نام "رنو کاراول" از همان ابتدا بر روی این خودرو قرار داده شد.

این خودرو در مدل های کوپه 2+2، کابریوله 2+2 و کانورتیبل عرضه شد که مدل آخری همانند مدل کابریوله اما با سقف متحرک بود. فاصله 2265 میلیمتری بین دو محور این خودرو همانند رنو دوفین بود اما طول آن حدود 320 میلیمتر افزایش یافته بود. به علاوه ارتفاع رنو کاراول کاهش و عرض آن افزایش پیدا کرد بود و در نتیجه 1575 میلیمتر عرض و 1320 میلیمتر داشت.

رنو کاراول در زمان معرفی همانند رنو دوفین با موتور 4 سیلندر 845 سی سی که در قسمت عقب خودرو قرار گرفته بود عرضه شد اما کاربراتور تعبیه شده در آن ورودی هوای بزرگتری نسبت به مدل قبلی برخوردار بود. در زمان معرفی رنو کاراول در نمایشگاه سال 1958 قدرت پیشرانه آن 37 اسب بخار اعلام شد اما در زمان تحویل در اوایل تابستان 1959 مشتریان می توانستند نسخه طراحی شده توسط گوردینی که 40 اسب بخاری قدرت داشت را انتخاب کنند. این افزایش قدرت به دلیل اعمال تغییراتی در منیفولد ورودی، میل لنگ و نسبت فشرده سازی سوخت رخ داد.

قدرت موتور از طریق یک سیستم انتقال قدرت 3 سرعته دستی سینکرومش به محور عقب رنو کاراول منتقل می شد. مشتریان با پرداخت 200 فرانک اضافی می توانستند جعبه دنده 4 سرعته را برای نسخه های کوپه انتخاب کنند. با توجه به نسبت قدرت به وزن خودرو اغلب مشتریان تصمیم گرفتند که این مبلغ اضافی را  برای گیربکس 4 سرعته پرداخت کنند.

رنو کاراول به همراه رنو دوفین در مدل های 1960 بهبودهای زیادی را در سیستم تعلیق خود تجربه کردند. این سیستم تعلیق جدید توسط ژان آلبرت گریگور، مهندس خودروی افسانه ای، با هدف بهبود سواری و هندلینگ خودرو طراحی و ساخته شده بود.

این خودرو در ماه مارس 1962 به پیشرانه 956 سی سی جدیدی مجهز شد که سه ماه بعد از آن به رنو 8 نیز راه پیدا کرد. البته این پیشرانه جدید از نظر فنی به مدل قبلی مشابهت داشت و به منظور استفاده از معافیت های مالیاتی از حجم پایین تری نسبت به دیگر خودروهای آن زمان برخوردار بود. رنو کاراول جدید از سیستم خنک کنندگی جدید، جلوبندی تازه، طراحی عقب نوین، فرمان جدید و اتصالات دنده ای جدید بهره می برد. یکی دیگر از نوآوری های مدل جدید این خودرو انتقال رادیاتور آن از پشت موتور بود که باعث شد فضای 12 سانتیمتری پشت صندلی جلوی خودرو باز شود. همچنین توان خروجی مدل های جدید به 48 اسب بخار افزایش یافته بود و سیستم انتقال قدرت 4 سرعته نیز بدون پرداخت هزینه اضافی به صورت استاندارد در مدل های پایه نیز عرضه می شد.

این خودروهای ارتقا یافته ابتدا در نمایشگاه خودروی ژنو در سال 1962 معرفی شدند و به علاوه هر 4 چرخ آن به ترمز های دیسکی مجهز شدند.

در سال 1964 بود که شرکت رنو تصمیم گرفت موتور جدید 1108 سی سی با قدرت 55 اسب بخار استفاده شده در رنو 8 را مجددا به رنو کاراول بیاورد. این خودرو در آن زمان توسط نشریه معتبر اتوکار مورد آزمایش قرار گرفت و توانست به سرعت بیشینه 143 کیلومتر بر ساعت دست یابد. همچنین رنو کاراول در هر 100 کیلومتر حدود 9.4 لیتر سوخت مصرف می کرد.

در مجموع حدود 117 هزار دستگاه از این خودرو توسط رنو تولید و به بازار عرضه شده و تولید آن در نهایت در سال 1968 به پایان رسید.