رنو فرگیت (Renault Frégate)
رنو فرگیت (Renault Frégate) خودرویی سدان است که در سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۶۰ در فرانسه تولید شده است. این خودرو در سال‌های پس از حنگ جهانی دوم طراحی شد. رنو فرگیت شاید خودرویی باشد که تنها عاشقان این برند و علاقمندان صنعت خودروسازی آن را به یاد بیاورند. تقریباً همگان معتقدند که رنو فرگیت با وجود اشکالاتی که به دلیل عجله برای معرفی آن در خودرو وجود داشت ماشین فوق العاده ای بود.
شرکت رنو که در آن زمان پس از طی فرایند ملی شدن به مالکیت دولت فرانسه درآمده بود نیازمند یک خودروی مدرن جدید و رده بالاتر بود تا بتواند به علاوه بر بهبود تصویر این شرکت تقاضای مشتریان طبقه متوسط که به بهبود وضعیت اقتصادی فرانسه امید داشتند را نیز برطرف کند. به همین منظور چندین نمونه اولیه از مدل‌های مختلف قبل از تولید رنو فرگیت نیز ساخته شدند.
رنو فرگیت در ابتدا قرار بود مانند دیگر محصول شرکت رنو یعنی رنو 4CV یک خودروی موتور عقب باشد اما این شرکت در سال ۱۹۴۹ "پروژه ۱۰۸" که مربوط به طراحی خودروهای موتور عقب بود را رها کرده و تصمیم گرفتند که موتور خودرو را به قسمت جلوی خودرو منتقل کنند.
رنو در سال ۱۹۵۰ و در نمایشگاه خودروی پاریس برای نخستین باز از رنو فرگیت رونمایی کرد اما نخستین مدل این خودرو در نوامبر ۱۹۵۱ به بازار آمد. عملیات ساخت و مونتاژ این محصول در سایت تولیدی شرکت رنو در فلینز انجام می‌گرفت. رنو فرگیت در کلاس سگمنت E و به صورت ۴ در ساخته شده بود. این محصول شرکت رنو ۴۷۰۰ میلیمتر طول، ۱۷۲۰ میلیمتر عرض و ۱۵۴۰ میلمتر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور آن نیز ۲۸۰۰ میلیمتر بود. طراحی رنو فرگیت تا حدودی تحت تأثیر صنعت خودروسازی آمریکا در سال‌های دهه ۱۹۴۰ میلادی بود، با این حال نباید از کنار طراحی آن به راحتی گذر کرد.
رنو فرگیت از ابتدای رونمایی تا سال ۱۹۵۳ تنها با همین نام شناخته و به بازار عرضه می‌شد اما در نمایشگاه خودروی پاریس در سال ۱۹۵۲ این نامگذاری دستخوش تغییر شد و پس از آن رنو فرگیت در دو مدل "فرگیت افیرز" و "فرگیت آمیرال" به بازار آمدند؛ فرگیت افیرز ۷۹۹۳۰۰ فرانک و فرگیت آمیرال نیز ۸۹۹۰۰۰ فرانک قیمت داشتند.
رنو فرگیت امیرال اندکی نسبت به مدل قبلی تغییر کرده بود و طراحی داخلی آن اندکی به روز شده بود؛ همچنین این مدل جدید برخلاف مدل قبلی از دو چراغ مه شکن در نمای جلو خود بهره می‌برد. به علاوه این خودرو یک سال بعد از نظر ظاهری مجدداً کمی به روزرسانی شد و دستگیره‌های در و آرم رنو تغییر کردند. لوگو رنو کماکان لوزی شکل بود اما در درون آن نقشه‌ای از سرزمین فرانسه با نوشته "RNUR-France" به چشم می‌خورد. این نوشته نیز پس نشان دهنده ملی شدن شرکت رنو بود.
فرگیت افیرز با قیمتی پایین‌تر نیز خودرویی مقرون به صرفه بود؛ این تفاوت قیمت تقریباً ۱۰۰ هزار فرانکی در ازای انجام تغییراتی در این مدل بود. داشبورد ساده، طراحی داخلی ساده‌تر، حذف قسمت‌های از جنس کروم روی بدونه خودرو، فقدان دو چراغ مه شکن و شیشه شوی شیشه جلو از جمله امکاناتی بودند که به دلیل همین اختلاف قیمت در فرگیت افیرز وجود نداشتند.
رنو فرگیت در ابتدا با یک موتور ۴ سیلندر ۱۹۹۶ سی سی به بازار آمد اما پس از مدتی مهندسین رنو در پاسخ به انتقادات درباره قدرت این خودرو، در سال ۱۹۵۶ مدلی با موتور ۲۱۴۱ سی سی معرفی کردند که توان تولیدی ۷۷ اسب بخار قدرت را دارا بود. همچنین در همین سال نسخه لوکس Grand Pavios نیز معرفی شد.
در سال ۱۹۵۷ سیستم انتفال قدرت نیمه خودکاری نیز به صورت انتخابی برای فرگیت با موتور ۲۱۴۱ سی سی عرضه شد که با کم شدن نسبت تراکم در کنار یکدیگر می‌توانستند ۸۰ اسب بخار قدرت تولید کنند. رنو از سیستم انتقال قدرت Transfluid در این خودرو بهره گرفت که در واقع ترکیبی از سیستم‌های انتقال قدرت سنتی و کلاسیک آن زمان بود. این جعبه دنده دارای شش حالت بود که عبارتند از:
- P یا همان حالت پارک که سیستم انتقال قدرت را قفل می‌کرد
- R یا همان دنده عقب
- E برای حالت‌های استثنایی که سرعت بین ۰ تا ۶۰ کیلومتر بر ساعت و مسیر کمی دشوار بود
- N برای حالت خلاص
- M برای جاده‌های کوهستانی و سرعت تا ۹۰ کیلومتر بر ساعت
- VR برای رانندگی روزانه که برای سرعت تا ۱۳۵ کیلومتر به کار گرفته می‌شد
این محصول رنو در سال ۱۹۵۸ بار دیگر از نظر ظاهری دچار تغییر شد و جلو پنجره جدیدی را به خود دید. همچنین در سال ۱۹۵۶ نسخه استیشن رنو فرگیت با موتور ۲۱۴۱ سی سی و با نام رنو دومین معرفی شد.
رنو فرگیت با وجود بهبودها و پیشرفت‌هایی که در طول عمر خود داشت نتوانست به فروش مورد انتظار شرکت دست پیدا کند و در نهایت رنو در آوریل سال ۱۹۶۰ تصمیم به توقف تولید این خودرو گرفت. ۱۸۰ هزار دستگاه رنو فرگیت در طول مدت ۹ سال ساخته شد و به فروش رسید.