رنو ۲۵ (Renault ۲۵)
رنو 25 (Renault 25) یک خودروی سدان است که بین سال های 1983 تا 1992 میلادی توسط شرکت خودروسازی رنو فرانسه طراحی و تولید شد. این خودرو در عصر خود گران ترین، مهمترین و بزرگترین وسیله نقلیه تولیدی شرکت خودروسازی رنو بود. رنو 25 توانست در سال 1985 یعنی تنها دو سال پس از عرضه به بازارهای جهانی عنوان دوم رقابت خودروی سال اروپا را از آن خود کند. تمام مدل های ساخته شده رنو 25 در سایت تولیدی گروه خودروسازی رنو در ساندویل فرانسه تولید شدند.
شرکت رنو با معرفی R25 در اواخر سال 1983 و سپس آغاز عرضه عمومی آن در ماه مارس سال 1984 گام بلندی را برای جایگزینی خودروهای پیشین یعنی رنو 20 و رنو 30 برداشت. این خودرو توسط گستون ژوشه (Gaston Juchet) و رابرت اوپرون طراحی شد؛ رابرت اوپرون پیش از این نیز در طراحی رنو 9 با این شرکت همکاری گسترده ای داشت.
این خودرو یکی از اولین اتومبیل هایی بود که از ابتدای مراحل طراحی به راندمان آیرودینامیکی آن توجه شده بود و ضریب درگ آن تنها 0.31 بود که منجر به بهبود مصرف سوخت رنو 25 شده بود. ضریب درگ یا ضریب پسار یک کمیت بدون بعد است که در علم دینامیک سیالات و برای محاسبه نیروی پسار وارد بر یک جسم در حال حرکت مانند خودرو در یک سیال مانند هوا مورد استفاده است. این فاکتور قضاوتی از توانایی خودرو در حرکت رو به جلو و عبور از جریان باد مقابل است. ضریب درگ پایین برای دستیابی به سرعت های بالا و مصرف سوخت کم سودمند بوده و این در حالی است که ضریب درگ بالاتر عموماً در خودروهایی که دنبال سرعت‌های بالا در سر پیچ ها هستند یافت می‌شود.
مدل TS رنو 25 با ضریب درگ 0.28 به صورت غیر رسمی توانست عنوان "ایرودینامیک ترین خودروی تولید انبوه" را از آن خود کند و در زمان عرضه به بازار نیز به آسانی تبدیل به کم مصرف ترین خودرو در کلاس خود شد.
تمام مدل های رنو 25 از نوع دیفرانسیل جلو بودند و با موتور 4 سیلندر 2 یا 2.2 لیتری بنزینی یا 2.1 دیزلی و موتور 6 سیلندر 2849 سی سی و 2458 سی سی توربو عرضه شدند.عملکرد رنو 25 بالاتر از میانگین خودروهای موجود در این کلاس بود و مدل شش سیلندر توربو آن رقابت تنگاتنگی با کلاس E مرسدس بنز و سری 5 بی ام و داشت. این خودرو به دلیل سواری نرم و فرمان پذیری (هندلینگ) مناسب خود بسیار مورد تحسین قرار گرفت.
جعبه دنده تازه طراحی شده که در این خودرو به کار رفته بود نیز به دلیل دقت و عملکرد نرم ستایش منتقدان را برانگیخت و با وجود اینکه طراحی داخلی این خودرو که توسط مارچلو گاندینی ایتالیایی انجام شده بود کمی بحث برانگیز بود اما کابین رنو 25 به دلیل عدم نفوذ صدا، جادار بودن و نورپردازی مناسب خود به شدت مورد توجه قرار گرفت.
سطح تجهیزات به کار رفته در این محصول جدید رنو بالا بود و استانداردهای تازه ای را برای خودروهای فرانسوی رقم زد؛ نمایش جهت بالا و پایین بر روی شیشه بالابر سمت راننده، هشدار صوتی باز بودن درب خودرو، درب صندوق عقب و کاپوت خودرو، فشار روغن، دمای موتور و اولین کنترلر از راه دور سیستم صوتی ماشین که روی ستون سمت راست فرمان قرار داشت از تجهیزات رنو 25 بودند. شرکت خودروسازی رنو با عرضه این محصول برای اولین بار پس از جنگ جهانی دوم فرصتی واقعی برای حضور پر رنگ در بازارهای خارجی را پیدا کرده بود.
مهندسین رنو در سال 1988 این خودرو را فیس لیفت کردند و در نتیجه رنو 25 تغییراتی را در نمای جلو، قسمت عقب، مواد به کار رفته در داخل کابین و سیستم تعلیق جلو تجربه کرد. همه پنل های خودرو با هدف به روز شدن و بهبود تجربه کاربری باز طراحی شدند. این مدل های جدید همچنین از موتورهای قدرتمند تر 2.2 لبتری با قدرت 140 اسب بخاری بهره مند شدند.
یکی از نکات جالب در تاریخ رنو 25 عرضه نسخه لیموزین آن است. نسخه لیموزین رنو 25 حدود 23 سانتیمتر از نسخه استاندارد بلندتر بود و در دو نسخه عرضه شد. تفاوت این نسخه را باید در چیدمان صندلی های عقب خودرو پیدا کرد جایی که در نسخه استاندارد لیموزین مانند نسخه سدان از دو صندلی مجزا با قابلیت تنظیم برقی بهره گرفته شده بود. در یک بازه زمانی نسخه ایمن شده لیموزین رنو 25 در اختیار رئیس جمهور فرانسه قرار گرفت.
تولید رنو 25 در نهایت در سال 1992 از برنامه های کارخانه این شرکت خودروساز کنار گذاشته شد تا راه را برای خودروی جدید و پرچمدار رنو، یعنی سافران باز کند.